Het is acht uur. Ik word wakker in de helse kou. De bel doet zijn dans en straalt een hard geluid uit. Mijn dikke donsdeken, die de halve reis in het visruim vakantie vierde, lag nog lekker te slapen op mijn buik. De duivels van het wekken, komen mij vertellen dat het tijd is om op te staan. Het is koud in de kamer. IJzige kou vergrijpt zich aan mijn ledematen die hun weg vinden door de slaapkamer. De dikke joggingsbroeken en truien liggen er nog van gisteren. Ik vind wat kleren die zich proberen te verbergen achter een hoop schoolboeken. Ik grijp de vodden bij hun nekvel en forceer ze mij warm te houden. Als ik aankom bij de eetzaal, zie ik niks. Mijn zicht doet zijn werk nog wel hoor, daar niet van. Het enige wat zijn werk niet doet, is de keukendienst, en iedereen had honger! We hebben ook een zwaar leven, hier op de witte stranden van Bermuda, waar het niet meer 30 maar 20 graden is en het water zo blauw is dat het pijn doet aan onze ogen. Auw.
Caïa