Er is een plek. De mooiste plek op dit varende wonder. Daar waar de theedoeken droog gewaaid worden terwijl ze aan de netten -die er hangen zodat we niet overboord flikkeren- hangen. Daar waar iedereen langs loopt maar niemand je lijkt te zien zitten. Daar waar een langzaam wegrottende varkenspoot aan het plafond hangt te bungelen die door iedereen die er langs loopt en jou niet lijkt te zien zitten keihard geslagen wordt. Een plek waar zoveel herinneringen aan hangen, misschien maakt dat die plek wel zo mooi. Je hoort er altijd het krakende gefluister van de giek zodat er geen moment stilte is. Het is een geluid dat hoort bij die herinneringen, misschien maakt dat dat geluid wel zo mooi. Vandaag heb ik die plek ontdekt. En aangezien dat het meeste boeiende is wat er vandaag is gebeurd, wijd ik mijn blogje van vandaag aan het oh zo mooie achterdek.
Caya