Vandaag was een bijzonder normale dag. De eerste volle dag op zee sinds we zijn vertrokken uit Tenerife. Dat het zo rustig was, was eigenlijk heel fijn, want we hebben zo ontzettend veel gedaan in de twee weken dat we in Santa Cruz lagen. Het is raar om me voor te stellen wat ik had gedaan als ik thuis was; tien dagen gewoon naar school geweest, twee afleveringen van ‘Riverdale’ gekeken, ongeveer achtentwintig bolletjes van de Albert Heijn gegeten, en waarschijnlijk heel veel uren mijn huiswerk uitgesteld. Nu we de overweldigende, maar geweldige eerste echte bestemming en expeditie hebben afgesloten is het een soort opluchting om weer op zee te zijn. Want daar hebben we een routine waar iedereen inmiddels zijn draai in heeft gevonden en dat geeft je ook tijd voor die kleine, leuke, gezellige dingetjes: bandjes knopen van touw, Machiavelli leren spelen, een beetje sporten als je daar behoefte aan hebt, gitaar spelen op het achterdek, of gewoon een boek lezen. Ik had vandaag een wachtdag. Voor mij houdt dat in dat ik van 5 tot 9 ’s ochtends en ’s avonds wacht loop, appeltjes eet en daarna veel slaap. Er is tijdens de wacht vrij weinig gebeurd. Om 13:00 uur zat ik zoals gewoonlijk met mijn bakje lunch (Thaise curry) op het bankje dat in de zon stond (in zoverre dat je het zon kan noemen, want het was best bewolkt) op het bovendek en daarna heb ik wel vier hoofdstukken van ‘The Golden Compass’ van Philip Pullman gelezen. We hebben ook de eerste les over de machinekamer gehad waar ik super veel zin in had. Kortom, voor scheepsstandaarden: een bijzonder normale dag.
Anna