Gisteren hebben we de Guna Yala indianen bezocht. Ze waren al bij ons aan boord geweest om hun spullen te verkopen, dus nu was het tijd voor ons om te kijken hoe zij leven. Het dorp was een stuk groter dan ik had verwacht, met een groot sportveld in het midden waar de jongens van het dorp volleybalden (ze hadden een hele hut volstaan met joekels van gouden trofeeën) en basketbalden. We hebben meteen een wedstrijdje volleybal gespeeld, maar ze hebben ons dik ingemaakt.
Wat heel leuk was, was dat de Guna’s twee kleine zeilbootjes hadden, gemaakt van uitgeholde boomstammen. Er konden vier SaS’ers mee in één bootje en we moesten plat op onze rug gaan liggen om overstag te kunnen gaan. Het was wel erg leuk om weer in een kleine boot te zeilen met maar één zeiltje. We hebben ook allemaal ons Spaans geoefend! Ik heb van heel veel mensen gehoord dat ze Spaans hebben gepraat met de kapitein en zelf heb ik ook in het Spaans afgedongen. Toch hebben de indianen grof geld aan ons verdiend met hun lapjes stof en armbandjes: ze zien de groep van volgend jaar graag komen denk ik.
Het was een hele leuke middag en ik heb heel erg genoten van de kleine Guna Yala en van de vastberadenheid van de oude vrouwtjes die uren werk hebben gestoken in hun borduursels en ze voor minder dan tien dollar echt niet verkopen.
Dieneke