Tijdens onze reis moeten we onze telefoons inleveren. Pascal (leraar) heeft een grote boodschappentas met ongeveer 40 telefoons erin. Over het algemeen vind ik het helemaal niet erg om geen telefoon te hebben aan boord. er is geen bereik en geen internet, dus je kan er toch niks mee…
Maar ik besef nu hoe handig een telefoon eigenlijk is, ook zonder bereik of internet. Als ik ’s avonds bij onze wacht de wc’s moet schoonmaken, moet ik altijd eerst de allesreiniger in het chaotische bezemkastje vinden. Normaal gesproken haal ik mijn telefoon even uit mijn zak, slide een keer omhoog en klik op een knopje en voilà: de zaklamp springt aan en ik kan de allesreiniger in één oogopslag zien. Maar helaas, nu wordt het op de tast zoeken.
Zelf heb ik geen horloge mee, want ik dacht: normaal heb ik toch ook geen horloge nodig? Maar ik kijk blijkbaar altijd op mijn telefoon om achter de tijd te komen. Nu vraag ik constant aan anderen, die wel slim genoeg waren om een horloge mee te nemen, hoe laat het is.
Als we aan land gaan, mogen we af en toe onze telefoon meenemen. Van tevoren mogen we onze telefoons aan de lader leggen in het kantoortje van Mieke (projectleider en docent Spaans). Twee dagen geleden mochten we aan land met onze telefoon, dus ik legde mijn telefoon daar aan de lader. Daarna ging ik alles pakken wat ik mee wilde nemen: een fles water, wat te eten, geld en een camera. Toen mijn groepje en ik helemaal klaar waren voor vertrek bedacht ik dat ik mijn USB-stick vergeten was, waar een blog op stond voor mijn eigen site. Die ging ik dus nog even snel pakken. Toen wist ik zeker dat we weg konden, dus we stapten aan land en begonnen te lopen richting het centrum. Na een minuutje of twee vroeg iemand of het duur was om naar huis te bellen. Toen dacht ik: NEE! Ik ben mijn telefoon vergeten op het schip. Ik rende snel terug om hem van de lader te halen.
Zo zie je maar hoe snel je kunt wennen aan het niet hebben van je telefoon…
MIRTHE