Het driemast volschip Regina Maris werd in 1991 in Amsterdam te water gelaten. Mannen met ringbaarden stonden morgen en middag op de wal te kijken: soms knipoogde er een voor hij verder ging, soms nam er een de pijp uit de mond om een enkel woord te zeggen; een hoofdknik was voor de bewondering, maar geen die niet bedenkelijk de ogen kneep als hij de hoogte van masten en stagen mat. Een van deze mannen was Samuel Maria Alfons Roger Dubois.
Samuel was geen kind meer, maar een jonge werkman met hart voor zijn werk. De kapitein van de Regina Maris bemerkte dadelijk dat hij met touwwerk wist om te gaan en vroeg hem voor maat. Hij klopte hem op zijn schouder en beloofde hem loon. Hij weet dat het hem meer is dan alleen het werktuig waar hij zijn brood mee wint en meer dan de woning, het is zijn beschermer in nood. Dit is een zeeman die, wanneer hij eenmaal weer aan land moet blijven, voelt dat hij het beste van zijn leven waar zijn hart het meest aan hing, verloren heeft. De zee geeft hem rust voor zijn eigen lot, maar onrust voor dat van de liefsten thuis.
Op een donderdag 25 februari 1998 had de kapitein toen de windrichting zat, zonder op het vastgestelde uur te wachten, het schip gegeven wat het hebben moest, de zee. Bij vier glazen van de dagwacht stonden bijna alle zeilen vol en de Regina Maris, gemakkelijk aan lij gelegen, schoot door het helder groene water, spattend en schuimend aan de boeg met het zilt gebruis dat verfrist en dorstig maakt en de lust geeft altijd recht en snel vooruit te gaan. De noorderwind was geflauwd en toen de Regina Maris in het Kanaal kwam, hing er mist. Ter hoogte van de Thor Heyerdahl lag zij zelfs bijna stil, zij slingerde ook nauwelijks hoewel er een deining stond. Samuel Dubois stond aan dek, net als ieder ander. In de morgen kwam er beweging en toen de mist optrok ontwaarde men plotseling een klein schip dwars voor de boeg. Waar hij vandaan kwam wist de kapitein niet, maar hij zag onverwachts Dubois die een ruk gaf aan het stuurrad. De Regina Maris raakte het ander vaartuig en dit was het laatste wat wij ooit van Samuel Maria Alfons Roger Dubois hebben gehoord, hij was een ware stuurman, voor altijd gebonden aan de zeeën. – Inspiratie uit Zeeromans van Arthur van Schendel.
LINDA