Nog twee nachtjes en dan schepen ze in. De laatste weken staan ongemerkt steeds meer in het teken van SAS. De paklijst slingert al minstens 4 weken door huis, op de bank, in de kast bij de SAS papieren, op de stapel post, ergens op zolder op de slaapkamervloer of pontificaal midden op de eettafel. Telkens wordt er gekeken wat er nog niet is, wat er nog aangeschaft moet worden en welk T-shirt wel en niet mee mag. Er verschijnen streepjes, vinkjes en kruisjes op de lijst. Stapeltjes gewassen en ongewassen kleren worden klaargelegd om mee te nemen. Er staan 2 verhuisdozen die gevuld worden met spullen, weer leeggehaald en weer gevuld. Vanuit ons standpunt als ouders zien we dat ze heel druk bezig is maar dat er nog wat weinig output is. Dat zal wel bij het proces horen.
Ondertussen neemt het voor ons als ouders ook een steeds prominentere plek in. De laatste drie weken stijgt het aantal appjes in de ouder-appgroep dagelijks: wat doen jullie, wel of geen hepatitis vaccinatie, waar kun je het beste zeillaarzen kopen, welke drinkflessen zijn het beste, handschoenen zijn dat zeilhandschoenen of winter handschoenen, waarvoor dienen de pasfoto’s eigenlijk en met welke app kun je de Thalassa volgen.
Ook wordt het de laatste drie weken toch echt tijd om de planning van dochterlief bij te gaan sturen. Sommige zaken moeten nu eenmaal ruim van tevoren geregeld worden anders ben je te laat. En dan lopen er ineens twee kapiteins te slepen met de paklijst en is het overzicht snel weg. Toch zijn dan de vaccinaties nog net op tijd en komen de labeltjes voor de kleding zelfs ruim van tevoren binnen.
Zo hobbelen we door tot de week van vertrek. Dan staat voordat je het weet alles in het teken van SAS. Op m’n werk vraagt iedereen wanneer ze nu inscheept en hoe ik me eronder voel. Ik kan alleen maar zeggen dat ik er heel veel zin in heb om dit avontuur van dichtbij te mogen volgen en voeg daar direct wel aan toe dat ik op 27 oktober geen mascara op doe en veel tissues meeneem.
De laatste week wordt het toch echt tijd om overzicht te krijgen. Spoedig hangen er 2 A4tjes op de keukenkast met wat ze nog allemaal moet doen. Dat geeft mij weer rust. Op de to-do lijst vul ik nog aan een dagje wat leuks te gaan doen met broerlief. Ze besluiten samen naar de Apenheul te gaan en regelen zelf de kaartjes en de reis. Best spannend een 13 en een 14-jarige die dit samen plannen en uitvoeren. Maar dan denk ik ook direct: over 4 maanden is de eigen reis op Cuba.
Er moeten nog wat praktische zaken geregeld worden met potentiële sponsoren en de laatste dingen moeten worden gekocht. Kleding moet toch nog op het laatste moment gewassen worden en het grote labelproces begint. Wij houden een oogje op de planning maar zijn vooral zelf nog druk bezig met het samenstellen van de dozen voor kerst en de verjaardag, het regelen van het afscheidscomité de 27e, het afsluiten van de reisverzekering en het maken van filmpjes en foto’s. Een deel van dit alles gebeurt in het geheim zodat dochterlief niet weet wat er uit de doos komt met kerst en op haar verjaardag.
De laatste drie dagen neemt ze ook uitgebreid afscheid van een aantal vrienden en gaat nog een dagje klimmen in Gent met de klimclub. Bij elk afscheid zie je dat ze een stapje dichterbij komt. Je ziet haar steeds meer gaan stralen. Ik realiseer me dat ze er helemaal klaar voor is en heb er het volste vertrouwen in. Tegelijkertijd zal ik haar en al haar contacten en gezelligheid enorm missen.
Nog twee nachtjes,
Martine