Gisteravond kregen we een ‘salonnetje’ (een toespraak in de salon) waarin we te horen kregen dat we vermoedelijk de volgende ochtend de solobivak zouden houden. De solobivak houdt in dat we allemaal afgezonderd worden, verdeeld over een paar heuvels. Je mag niks meenemen met de solobivak behalve een leesboek, een lampje, een kladblok met pen om te schrijven en een lunchpakket (*kuch* chips en koekjes *kuch*). Het doel van de solobivak is om na te denken en te reflecteren op je ontwikkeling en je proces tijdens School At Sea. Dat ik ook de reden waarom we geen slaapzak of hangmat mochten meenemen: je moet nadenken en reflecteren, niet chillen. Na het ‘salonnetje’ gingen de meesten hun tas inpakken en speculeren met anderen wat voor een ervaring de solobivak zou zijn en waar we hem zouden houden. De meesten gingen die avond ook vroeg naar bed, want we zouden die ochtend wakker worden gemaakt, namelijk om 04:00 uur in de ochtend. Die ochtend werden we wakker gemaakt op een wat aangenamer tijdstip en kregen we te horen dat de solobivak niet door ging. Weer een typisch ‘oh nee of toch niet’-momentje. Het weer was te slecht, zo slecht dat Sam onze kapitein eigenlijk zo snel mogelijk weg wilde. Eerst was het plan dat we misschien toch nog op de kade de solobivak zouden kunnen houden. Dan waren we dicht bij het schip en konden we als we de hoorn hoorden nog snel naar het schip racen en meteen vertrekken. Alleen ging dit plan ook niet door, want niet lang na het ontbijt gingen we weg van de kade en gingen we ergens in het midden van de haven voor anker. Misschien houden we de solobivak nog in Scheveningen of IJmuiden of waar we dan ook zijn, al heb ik zo’n vermoeden dat ik mijn ‘lunchpakket’ niet zo lang kan bewaren.
Kristof