“Niemand komt meer buiten!“
Dat waren de woorden van onze stuurman toen hij de eetzaal binnenliep. We mochten nergens meer komen, vertelde hij. Niet op het achterdek, niet op het middendek, niet op het bovendek en al helemaal niet nabij de stuurhut. De mensen die wacht hadden en de crew waren de enige mensen die naar buiten mochten.
Al deze maatregelen werden genomen, omdat het weer zó heftig was. De golven waren reusachtig, er kwamen veel buien langs en de wind vloog ons rond de oren. Deze weersomstandigheden merkten we niet alleen buiten, maar ook binnen verliep alles niet zo vlotjes. Avondeten als je continu ook tien meter stijgt en daalt, is een hele klus. Omdat ik mijn broodjes snel op had, liep ik naar boven. Daar verbaasde ik me! Alles was dicht! De ramen, de deuren en zelfs de waterdichte deur zaten dicht. Dat hadden we in onze hele SaS-geschiedenis nog nooit meegemaakt. Hierdoor merkte je dat er bij een paar mensen toch wel lichte paniek ontstond. En ik kan je zeggen, ik voelde zelf ook wel lichte spanning, want ik bedoel, een storm in de Bermudadriehoek is niet niks, toch?
Pia