Vandaag was het weer een normale wachtdag voor mij. Ondertussen begint het allemaal wel normaal te worden: twee dagen achter elkaar van negen tot één wacht hebben, schoolwerk maken midden op de oceaan zonder iets om je heen en praten met mensen die je al heel goed kent na zo’n korte tijd. Het is bizar om te bedenken dat wij hier zitten, zonder iets om ons heen, behalve de deining en het geluid van de klotsende golven tegen ons bootje aan. Ons bootje, midden op de oceaan, met 47 mensen aan boord die er allemaal heel normaal over doen.
Alsof het allemaal heel normaal is om hier te zijn.
De mensen thuis kunnen niet begrijpen hoe het is om hier te zitten en wij vinden dit ondertussen heel normaal geworden. Als we over vier maanden weer thuiskomen is dat aan het begin natuurlijk even wennen: niet hoeven koken voor 47 mensen, niet hoeven opstaan midden in de nacht om wacht te lopen, naar school moeten fietsen, in een normaal klaslokaal zitten en even naar de winkel lopen om iets te kopen.
Dat vonden we anderhalve maand geleden allemaal heel normaal, maar nu is alles anders…
Lara