Vandaag had ik een wachtdag. Niet echt een speciale dag, behalve voor één leerling. We begonnen om 01:00 uur (’s nachts). Er was een heerlijk briesje. Ik stond aan het roer met de wind om mijn oren, zoutspetters in mijn gezicht. Ik had helemaal het Titanic-gevoel. Een wachtgenoot, die achter mij stond, zei “zal ik even sturen?”. Ze pakte het roer en daar begon het avontuur. We gingen een paar zeiltjes zetten, maar zij bleef dapper aan het roer. De wacht ging zo voorbij, maar ze wilde nog even door. De volgende ochtend kwam ik weer boven na een heerlijke nacht en wie zat er nog steeds aan het roer… zij. Ze had blijkbaar de hele nacht aan het roer gezeten. Sodeknetter dacht ik, dat heeft ze lang vol gehouden. Toen ik hoorde dat ze maar één kleine pauze had genomen, dacht ik “hoelang zou ze dit vol gaan houden?”. Onze wacht begon weer en ja hoor daar stond ze nog steeds aan het roer. Aan het einde van onze nogal rustige wacht had ze er bijna tien uur gestaan. Natuurlijk moest ze die tien vol maken, dus ze ging nog een half uurtje door. Een halfuurtje later zat ik in de salon dit blogje te schrijven en kwam ze vermoeid en vrolijk binnen: ze had het gehaald!
Myrthe