Gisteren lag iedereen nog te kotsen over de reling, maar vandaag zie ik de beroerdste mensen weer vrolijk rondlopen. Het water is dan ook een stuk rustiger en we hebben vandaag zelfs de energie om aan school te gaan. Met zijn allen in de salon zitten waar de ramen beslaan, totdat we een natuurlijke verwarming heb-ben gecreëerd. Wat wil ik nog meer?
Vandaag werd ook weer wachtgelopen, van vier tot zeven naar boven, de stuurhut in. Om uren naar buiten te staren, naar hoe het schip zachtjes heen en weer wiegt op de golven. Hoe het 360 graden om me heen tot de horizon gevuld is met zee, oneindig veel zee, en de af en toe vervelende vissersboten die denken dat ze overal mogen vissen. Ik zie hoe de zon langzaam verdwijnt en alles donker wordt, zodat ik alleen nog lichtjes zie en moet gokken of het land of boot is. Op dat moment kijk ik naar boven en denk ik: wat wil ik nog meer, op een zeilschip, midden op zee, met een sterrenhemel boven me nog nooit zo helder?
Elsa