Na bloed, zweet en tranen is het eindelijk zo ver; alle fondsenwerftrainingen, gesprekjes met bedrijven en leraren, sponsoracties en stress voor het inpakken van je tassen zijn allemaal voorbij. Nu kan het avontuur écht beginnen.
Maar eerst afscheid: je familie en vrienden voor een half jaar niet meer zien. Ik stond op het voordek, alleen, en ik zag mijn ouders en broers, die wegliepen, steeds kleiner worden. Opeens voelde ik mij heel alleen en leeg, maar toch had ik een soort van opwindend gevoel van binnen en plotseling kreeg ik heel veel zin in het gave avontuur dat mij te wachten staat.
Maar dit avontuur begon voor mij met orde op zaken stellen. Elke leerling had ongeveer vier tassen bij zich, wat betekent dat er 37 x 4 = 148 tassen zijn en dan tel ik die van de bemanning niet eens mee. Al die spullen moesten een plekje krijgen op het schip van 47 meter lang en dat wordt een combinatie van proppen en efficiënt inrichten. Dat is dus precies waar iedereen de hele middag en avond mee bezig is geweest: de paklijst controleren, je schoolspullen inruimen en al je kleding en alle andere spullen in een heel, heel klein hutje proppen.
Dan hoor je opeens de bel, wat betekent dat het eindelijk tijd is om te gaan eten. Iedereen zat voldaan van een mooie, maar zware dag te genieten van heerlijke lasagne.
’s Avonds was er een gezellige spelletjesavond zodat iedereen elkaar beter leerde kennen. Vanaf dat moment begonnen de vriendschappen voor het leven te ontstaan…
Wordt vervolgd.
Albertine