We zijn momenteel op Providencia, een eilandje gelegen tussen Panama en Cuba. Martin kwam met het prachtige idee om dit eiland te bezoeken omdat we een paar dagen over hadden.
De eerste dag was heel relaxed en hebben we een hele bijzondere oefening gedaan: “over de streep.” Op de tweede dag gingen we snorkelen. Het was niet, zoals normaal gesproken, dat we er al waren en gewoon over boord konden stappen. Of dat we naar land gingen en daar de zee in liepen. Nee, vandaag was het iets anders. We moesten eerst nog 9 mijl varen naar de snorkelplek. Er ligt hier namelijk een gigantisch koraalrif. We stapten aan boord van de bijboot en voeren nog een stukje verder want het is daar te ondiep voor de Regina, en te ver om te zwemmen. Toen we in het water gleden was het eigenlijk eerst zand met een beetje van dat grasachtige wier. Maar we zwommen met een groepje verder en toen kwam er prachtig koraal en mooie vissen. Wat een leuke kans om foto’s te maken met mijn nieuwe waterdichte camera! En toen zagen we een schildpad. Niet eentje die blij rondzwemt maar hij zat op de kop in een gat. Eerst dachten we dat hij aan het eten was maar al snel kwamen we erachter dat een octopus hem had gevangen. Hij was dood, dat wisten we al. En natuurlijk hadden we een paar jongens die dat schild wel wilde hebben. Ze gingen loten en Leo won. Het schild was voor hem. Nu moest de schildpad nog uit het gat gehaald worden. We begonnen te wrikken en hij kwam los. Leo nam hem mee en het was verder prima. Brechje en ik zwommen verder, de anderen achterlatend. En plots zag ik hem; een haai! Het was een zandhaai van ruim anderhalve meter. Na heel veel foto’s zwom hij weg. Wauw. We gingen weer terug naar de bijboot en naar het schip. Daar ging ik al snel met de schildpad aan de gang, want ik ben de enige die dat eigenlijk wil. En die dat leuk vind. Met een heel scherp ontleedmes van Marjolein ging ik aan de slag. Eerst de buik eraf, dat is namelijk ook schild. Netjes tussen de naad in. We kregen nog een lesje over het hart en over de longen. Toen haalde ik de ingewanden eruit en de poten en de kop eraf. Ik schraapte hem leeg en daar was hij dan; het schild. Leo zelf liep nog weg – half kokhalzend – en het stonk verschrikkelijk. Maarja ik vond dit toch leuk om te doen. Het enige nadeel was dat mijn handen echt heel erg stonken. Gelukkig mocht ik douchen van Martin, dus dat was geen probleem. Nu moet het schild nog afgekookt worden en het is klaar. Het is echt een mooi schild vol kleur en vorm.
Groetjes,
Leanne