Iedere dag wordt iedereen een half uur voor het ontbijt wakker gemaakt. In hut 6, waar mijn hutgenoten en ik slapen, wil dit nog wel eens misgaan. Want ja, een halfuur vinden wij als we net wakker zijn veeeel te lang om ons klaar te maken. Dus in plaats van uit bed te komen hebben wij de onverantwoordelijke gedachte “Oh nog een half uur, dan kan ik heus nog wel even blijven liggen”. Om vijf voor half acht hoor ik dan plotseling “sh*t” van onder mij vandaan komen. Gevolgd door een chagrijnige “Hoe laat is het?” We weten dan al dat het foute boel is, te laat komen wil je namelijk niet, dan moet iedereen op je wachten. Zo snel mogelijk stappen we om de beurt ons bed uit. Eerst het middelste bed, dan het bovenste en dan het onderste bed. Dan gaat ons vanzelf gecreëerde systeem van start. Wanneer de ene zijn broek aan doet naast de deur, de ander zijn sokken aan trekt bij de kastjes, veegt de ander kort haar haar even op zijn plaats voor de wasbak. Zo rouleren we door, en schuiven we (meestal) nog net op tijd met onze slaaphoofden aan tafel. Zo ongeveer begon dus deze dag.
Na het ontbijt hadden we een schooldag. Deze schooldag werd vaak verstoord door de verleidelijke mogelijkheid om even te helpen aan dek. “Jongens, we hebben even drie mensen nodig”. Minstens tien leerlingen staan op, want wie wil nou niet nog even een laatste keer een klusje aan dek doen? Om vier uur vierden we de verjaardag van een mede SaS‘er en maakten we hem voor de zoveelste keer ongelukkig met een uitbundig gezongen verjaardagslied.
’s Avonds hebben we Avengers End Game gekeken (we moesten natuurlijk weten hoe het afliep na het open einde van Infinity War) en hebben we het daarna weer laat gemaakt door een late, langdurige maar gezellige avond in de salon.
Zora