Vandaag begon ploeg één met het schip klaarmaken, want ja we gaan weer op pad! We gaan niet zomaar ergens heen, nee we gaan naar Cuba, de drie na laatste bestemming van de reis. Het is heel gek hoe snel de tijd aan boord gaat. We maken zo veel mee en de tijd gaat zo snel voorbij. Soms vergeet je dan ook om echt even te genieten van alles om je heen. Niet alleen vind ik dat we moeten genieten van het zeilen en de dingen die we onderweg zien en doen, maar ook van elkaar. Want over twee en een halve maand zien we elkaar niet meer. Het is heel gek dat we eerst aan het aftellen waren om naar huis te gaan, maar nu aan het aftellen zijn wanneer we elkaar niet meer elke dag zien.
Nadat het schip helemaal klaar was voor vertrek was het tijd om het anker op te halen, weg te varen uit de haven en aan de terugreis te gaan beginnen. Want ja, vanaf hier is dan ook echt officieel de terugreis op weg naar Nederland begonnen. De gevoelens hierover zijn hier aan boord erg gemixt. De een kijkt er weer naar uit om naar huis te gaan en familie en vrienden weer te zien en anderen zien er heel erg tegenop om weer van boord te gaan. Toch heeft iedereen aan boord wel weer heel erg veel zin om de zeilen te hijsen en op weg naar Cuba te gaan.
Na een hele week aan land waren de zeebenen bij veel van ons wel weer een beetje weg en hingen er al snel genoeg weer een paar over de reling. Gelukkig trok dit later in de avond wel weer weg en was iedereen al weer een beetje ingeslingerd. Zelfs die momenten zijn de momenten die je later nooit meer zal vergeten, dan denk je niet alleen terug over hoe rot je je toen voelde, maar vooral aan wat voor een groepsgevoel er toen was. Dat er al meteen mensen bij je staan met een glaasje water en een doekje. Want dat gevoel van samen zijn met elkaar, klaar staan voor elkaar en weten dat er 34 man achter je staat, is iets wat ik het meest ga missen aan dit fantastische avontuur.
Liefs
Belle -xxx-