Ik zat in de salon en hoorde opeens een alarm, zeven keer korte piepjes en één keer een lange. Dat is het “schip verlaten”-alarm, we moeten dan naar het middendek en meteen een zwemvest aan.
Ik zag iedereen opstaan en dacht: “wat gebeurt hier?“ Dus ik stond op en volgde de kudde naar buiten. Snel maar kalm maakten we een treintje en verdeelden we de zwemvesten, terwijl we de aanwezigheidstelling deden (dus iedereen roept op volgorde zijn nummer). Volgens Sam ging het allemaal niet zo goed, we misten namelijk iemand bij het uitdelen van de zwemvesten. Sander had het jammer genoeg niet gered. Maar naast die fout zouden acht andere SaS’ers het ook niet overleefd hebben omdat ze hun zwemvest niet goed aan hadden en deze verloren zouden zijn bij het verlaten van het schip. Conclusie we waren te langzaam en blijkbaar ook te incapabel om een zwemvest aan te doen. En elkaar helpen was er ook niet bij…
Na een ingezakt sfeertje kwam Sam ook met goed nieuws. Het was helemaal windstil en we mochten gaan zwemmen in de oceaan! Maar probeer vooral niet te bedenken wat er in die 3 km onder je allemaal rondzwemt. Eerst ruimden we de zwemvesten op, ging iedereen naar binnen en verzamelden we in zwemkleding op het middeldek. We kregen een paar regels over wat wel en niet mocht, zoals niet rennen, niet meer dan 5 treden in het want om vanaf te springen en dat we tussen bepaalde markeerpunten moesten blijven. Nadat we goed hadden geluisterd sprong iedereen het water in, ook maakten een paar mensen een salto.
Het was heerlijk afkoelen en super gezellig. Al jaloers?
Maxime