Zes maanden lang altijd mensen om me heen…
…maar nu even niet. Ik was nu voor het eerst weer helemaal alleen.
Om weer te wennen aan het thuis alleen zijn, om na te denken over de reis en om doelen te stellen. Daarvoor was de solobivak. We konden nu een paar uur lang helemaal alleen zijn en ook kregen we de brief terug die we helemaal aan het begin van de reis naar onszelf hadden geschreven.
Na de wandeling over de dijk haalden we de brief op, namen we een vragenvel mee, kregen we nog een stroopwafel en konden we gaan. Niet met de hele of halve groep, niet in groepjes van drie, maar helemaal alleen. Ik zocht een rustig plekje in de duinen met uitzicht op een meertje en heb daar mijn brief gelezen en heel veel geschreven.
Na de wandeling terug, waar we ook zeehonden hebben gezien kwamen we aan boord een verrassing tegen: Clara was terug aan boord! Als klap op de vuurpijl kwamen vlak voor het eten ook nog Chantal en Wessel op bezoek, mét veertig hamburgers van de McDonalds. Na heel lang op zee waar al onze snoepvoorraden op waren gegaan, was dat stiekem toch wel heel lekker…
Suzie