Ah, home, let me come home
Home is wherever I’m with you
– Edward Sharpe & The Magnetic Zeros, Home (2010)
Het schip is uitgestorven, de hutten gestript, het kantoor ingepakt. De namen op de deur van het werkhok zijn het enige dat er nog op wijst dat 37 jongeren dit schip zes maanden lang hun thuis hebben genoemd. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Na 182 dagen is School at Sea ’19/’20 weer in Nederland en zijn de opvarenden weer “thuis”. Voor sommigen voelt thuiskomen als een verademing, anderen zouden graag nog zes maanden doorvaren en zien de Thalassa als hun nieuwe thuis. Allemaal moeten zij zich aanpassen aan een compleet andere situatie.
Dit jaar is het verschil ten opzichte van de afgelopen zes maanden enorm. Gisteren hadden zij nog continu 36 leeftijdsgenoten heel dichtbij en kon er zelfs nog een feestje georganiseerd worden, vandaag gaan zij naar een situatie waarin je met niemand mag afspreken. Dat werd al pijnlijk duidelijk tijdens het ruim drie uur durende vertrek. Eén voor één zetten Sam en ik iedereen in de auto van zijn of haar ouders. Langzaam maar zeker werd de groep resterende SaS’ers kleiner en kleiner, totdat er rond 14:00 uur geen enkele meer over was. Terwijl de laatste SaS’er nog niets eens van de Thalassa vertrokken was, stuurde de eerste al een appje: “nou jongens, ik ben thuis…”
Zo’n aankomstdag had ik ook nog niet eerder meegemaakt en ik vond het maar niks. Dat belooft wat voor de komende weken, waarin wij allemaal moeten wennen aan de nieuwe Nederlandse maatschappij.
De reis en het avontuur zijn voorbij; terug naar het echte leven. De Thalassa, jullie thuis van de afgelopen zes maanden, ligt er verlaten bij. Bedankt voor de mooie drie maanden.
Het is tijd om naar huis te gaan.
Sander (projectcoördinator aan boord Panama – Nederland)