De dag begon heel rustig. Iets te rustig misschien, want school ging niet echt lekker. Het was zo’n dag waarop je van pauze tot pauze aan het werk was en als je met een goede reden school kon ontduiken je dat met alle liefde deed. Ook naar de lunch om 13:00 uur keek ik heel erg uit. Ik werd dus ook behoorlijk chagrijnig toen de lunch pas om 14:00 uur klaar was… ‘Nou ja goed, kan gebeuren en weer door’ dacht ik bij mezelf. Om 18:00 uur was de schooldag voorbij, maar ik wilde samen met iemand anders nog wat langer doorwerken, omdat ik eindelijk de motivatie gevonden had om hard door te werken. Ik weet het, heel slim als je de motivatie pas aan het einde van de schooldag vindt… Helaas kwam toen even een ‘oh nee, toch niet’ momentje. Dat is toch wel de uitspraak van SaS 18/19. We werden namelijk allemaal bij elkaar verzameld voor een ‘achterdekje’. Oh oh, wat zou er aan de hand zijn? Het kwam er op neer dat Sam en Pascal vonden dat er een beetje een soort gemakzuchtigheid in de groep was geslopen die zij op alle vlakken (school, keuken, nautisch) terugzagen. Die wilden zij eruit krijgen en ze gaven ons de opdracht om met oplossingen te komen. Eerst had ik eigenlijk niet zo door dat dit gaande was, maar toen ze voorbeelden gaven herkende ik zeker wat ze bedoelden. Ik heb er namelijk zelf ook last van als je iemand drie keer iets moet vragen en diegene doet het nog niet. Na zo’n drie uur op het achterdek gepraat te hebben, met en zonder volwassenen, hebben we een plan van aanpak gemaakt. De volgende dag had ik keukendienst en ik merkte zelf heel sterk dat ik en mijn team gedreven waren om al het eten op tijd af te krijgen. Dit lukte ook heel goed, waardoor we op het einde van de dag wel twee uur pauze hadden en de hele keuken schoon achter hadden gelaten. Als we dat de komende maanden volhouden, moet het lukken!
Jasmijn