“Oh nee, we zinken.”
Wieske en ik deden alles wat we konden, maar binnen enkele seconden lag de kano toch echt op de bodem van de oceaan. Gelukkig was het niet zo diep. Toen stonden wij daar, in het water, midden tussen de wortels van mangrovebomen. Tja, hoe los je zoiets op?
Met heel veel moeite en nog meer gezweet hebben we hem uiteindelijk op een zandbank weten te slepen, waar we de volgende uitdaging tegenkwamen. Hoe kregen we nu al het water er weer uit?
Nou, er bleek dus een scheur achter in de kano te zitten, waardoor er elke keer dat we omsloegen (en dat gebeurde redelijk vaak) meer water in liep. Wij hebben met zijn tweeën dat loeizware ding opgetild, en hebben toen tien minuten lang daar gestaan totdat al het water eindelijk weg was.
Op de terugweg gingen we extra langzaam en deden we heel voorzichtig, opdat we maar niet nog een keer zouden omslaan.
Rena