Het was een lange schooldag vandaag. In de salon glijden mensen al uit door het zweet van de hardwerkende kindjes. Iedereen, inclusief de docenten, verlangen naar die pauze van 4 uur. Het 4-uurtje is altijd vet lekker, brownie, appeltaart, smoothie of een milkshake, in ieder geval een reden op zichzelf om mee te gaan met School at Sea. Na het lange zwoegen op school stond de klok op 4 uur. Vol vreugde bekeek ik hoe een van de keukendienstleden naar boven kwam! Deze vertelde aan ons: het 4-uurtje is klaar… om kwart voor vijf. AAARGHHH! Oké. De rust zelve ben ik. Kalm aan. Het is maar drie (hele) kwartieren langer. Dit kún je, Pablo (bijnaam Caïa). Ik verdiep mij weer in mijn sommetjes op papier en doe weer alsof ik hard aan het werk ben terwijl ik geniet van de deining en het scheikundeboek dat voor mij ligt. En dan, lieve lezers, gaat de bel. Oh jawel de keukenbel. Een harde tingel en een groot genot dat dat ding met zich meebrengt! Zo hé! Ik hoor de docenten nog zeggen: ‘alles zeevast, opruimen en laptop dicht!’ Ik gooi mijn zooi op de tafel en storm de trap af: Wortelcake! MET SLAGROOM! Maar serieus: té móóí óm wáár té zíjn. Hap. Het glijdt m’n keel in en ik voel het schrapen. In eerste instantie dacht ik: heb ik geen zeewater op? Is het geen slagroom maar zout wat er op zit? Heb ik net chips gegeten? Potverdorie. Wat zout is dat ding! AHHH! Het had zo lekker kunnen zijn! Toen kwam Adrienne gniffelend het hoekje om: er zat tien keer zoveel zout in als nodig was! Maar goed. Bovenal heb ik er wat van geleerd: verwachtingen moet je altijd met een korreltje zout nemen!
Deze wijze raad en levenservaring is geschreven en beschreven door Pablo.
(Caïa)