Ons dagelijkse ritme van het wachtlopen zat er goed in. Dit maakte dat iedereen rond 5 uur al honger had. Mekaar afsnauwen als de keukendienst het eten net tien minuutjes later serveert, is dagelijkse kost. Gelukkig is er altijd genoeg. Of toch niet. Op de 30e was het zo’n dag…
In de keukenkastjes lagen nog een aantal broden die eigenlijk vandaag op moesten. Beetje oud dus. Daarom besloot de keukendienst van die dag om tosti’s te maken. Nu was de afspraak dat alleen die broden opgingen vanavond, niet rekening houdend met dat het misschien te weinig kon zijn.
De wacht van 4 tot 7 die eindelijk klaar was kwam binnen sloffen. “Anderhalve tosti per persoon”. De tosti’s waren al geserveerd en niemand luisterde meer naar wat er gezegd was. Met z’n 34en stormden we op de bak af als een stel meeuwen. Toen sommigen nog maar 1 tosti gehad hadden en alle bakken leeg waren, gooide iedereen de frustraties van de afgelopen dagen eruit. Er was sprake van een tosti-incident. Deze bedrukte de sfeer voor de rest van de avond.
Zo zie je maar weer, in tijden van crisis kiest men nog steeds voor zichzelf en is het meer een kwestie van nemen in plaats van geven.
Femke