De langste en zwaarste dag tot nu toe. Een dag die niemand snel zal vergeten, om verschillende redenen. De dag van vertrek begon vroeg (al om 7 uur) want er moest goed schoongemaakt worden. Achteraf gezien hadden we die drie uur dek poetsen beter de volgende dag kunnen doen, want er is die avond door meerdere mensen uitgebreid overheen gebraakt. Nog voor de zeeziekte haar tol eiste bij iedereen behalve enkele bikkels, was er een zwaarder obstakel te overwinnen: het afscheid van familie, vrienden en ons leuke kleine landje. Het was een hele dubbele gebeurtenis met veel tranen en knuffels. Verdriet en blijdschap botsten het moment dat de sluizen van IJmuiden voor ons opengingen en het nu écht ging beginnen. Hier bleek al dat we meteen een hechte band hadden. Iedereen ving elkaars tranen op met knuffels. En kort hierna vingen we elkaars braaksels op in (de daar niet voor bestemde) emmers. Als een echte familie, met een prachtige toekomst voor ons om naar uit te kijken zodat we onze andere familie niet zo zullen missen.
Caya