Het was de 18e Maart 2017, toen een klein Zeilschip op de Atlantische oceaan, dichter en dichter bij de eilanden van de Azoren kwam.
Het was in de nacht, 1 uur ‘s ochtend. De 1 tot 5 wacht wordt wakker gemaakt, alzo ook ik. De wacht voor mij kwam nog in sweatshirt en spijkerbroek naar beneden en zij waren ook best wel goed geluimd.
Maar toen ik dan boven bij de wacht zat, de wachtoverdracht net gedaan en de afgelopen wacht net naar binnen vertrokken, begon het te regenen. Niet de lichte regen die je de meeste tijd thuis in Hamburg hebt, niet de regen waarbij de planten gelukkig groeien. Het was de regen die thuis in Hamburg, de straten laat overstromen met water en nu ook het water rond de Regina Maris aan het koken brengt. Het was volledig k**** weer. En het wordt alleen nog beter (pas op sarcasme) als je dan ook nog merkt dat je in jouw waterdichte zeilpak met jouw eigenlijk waterdichte laarzen natte voeten krijgt. Heerlijk…
Maar natuurlijk kan de geweldige 1 tot 5 wacht ook uit zo’n situatie iets leuks maken. Wij gingen lekker de Kabouterdans dansen in de regen en over het weer thuis kletsen of zeiken, dat is interpretatie.
Ach ja, en Faial was al de hele dag in zicht, en Jorge onze nooit vermoeide kapitein, legde ons bijna elk klein lichtje uit wat je kon zien op zijn eiland. Echt gaaf te zien hoe iemand thuiskomt.
Zo hoop ik, al is het niet met het schip toch met het vliegtuig Hamburg terug te zien.
Thore
*Thore heeft in de zes maanden aan boord Nederlands geleerd. Hij is Duits.