‘A déjà vu is a glitch in the Matrix. It happens when they change something.’ Trinity, The Matrix (1999)
Ok, dit is voor mij dus School at Sea 2.0. Vorig jaar was ik mee als vakdocent en dit jaar ben ik ‘onderwijscoördinator’ (ofwel de man die de Excel sheets maakt). Zo’n tweede keer nodigt natuurlijk uit tot vergelijking. Wat zijn de grote verschillen ten opzichte van vorig jaar? Wat loopt er dit jaar fundamenteel anders? Welke wereldschokkende wentelingen hebben zich voorgedaan?
Nou, eerlijk? Eigenlijk bijster weinig:
• we zitten nog steeds op een zeilschip met leerlingen, bemanning en docenten;
• we zijn nog steeds een onderwijsproject met drie pijlers: schoolwerk, zeilen en zelfstandigheid en verantwoordelijkheid ontwikkelen;
• we doen nog steeds verschillende bestemmingen aan, waar we allerlei activiteiten en uitwisselingen hebben;
• we hebben nog steeds een heremietkreeft, genaamd Pa… oh wacht…
Goed, misschien zit het hem niet in de grote verschillen, maar zijn het de kleine dingen die het anders maken. Nee, we hebben geen heremietkreeft genaamd Pascal Jr. aan boord [hij heet Patrick], die ontsnapt is in de salon [het was in het kantoortje] door via het deksel uit zijn emmer te klimmen [zijn bak was omgevallen door een golf], om en nabij Cuba [check]. Alles is anders [zoveel is hetzelfde], maar soms kan ik me toch niet aan het gevoel onttrekken dat ik het eerder heb meegemaakt [déjà vu!]… Misschien vallen de overeenkomsten gewoon sterker op door alle verschillen. Of komt het doordat de overeenkomsten ook ergens geruststellend zijn [vorig jaar kon die heremietkreeft ook de salon niet uit door de waterdichte drempel en kwam hij ook terug, dan is dat nu vast weer het geval, toch?]?
Misschien is er uiteindelijk maar één verschil dat werkelijk telt: de leerlingen. Zij maken het project: het is hun School at Sea. Het zijn hun energie, hun prestaties, hun drive (of soms gebrek daaraan), hun ups en downs die de variabelen vormen, elke dag weer. Geen dag hetzelfde, geen dag saai; ze kosten je soms een hoop energie, maar ze leveren je ook zoveel energie op. En natuurlijk is deze groep compleet anders dan de groep van vorig jaar [en ongetwijfeld die van volgend jaar]… Ok, deze opmerking was niet zo handig, want die ontlokte bij de leerlingen natuurlijk meteen de gewetensvraag: ‘Maar Pascal, welke groep vind je dan het leukst?’ Ik heb vervolgens uitgelegd dat dat een beetje is als aan een ouder vragen van welk van zijn/haar kinderen hij/zij het meeste houdt [en mijn standpunt heel discreet in het midden gelaten, onbeslist].
Overigens moet ik bekennen dat ik een déjà vu van tijd tot tijd toch ook wel prettig vind: wat kan het een gelukzalig gevoel geven als je aan het einde van je dag de gemaakte toetsen staat te scannen in je kantoor en je hoort opeens het geruststellende geschuif van een schelpje over je houten vloer: Patrick, die na een vermissing van ruim 36 uur weer aan komt kruipen. Dat is dan toch [bijna] net als vorig jaar…
Pascal, onderwijscoordinator/docent