Vandaag is het niet zomaar een dag voor plezier. Het is een zeer belangrijke dag. Een dag waarbij wij deuren open laten gaan tussen Cuba en School at Sea (letterlijk gezegd door de kapitein!). De ambassadeurs van Nederland, Portugal, Duitsland en Brazilië komen langs. Een dag om indruk te maken. Een dag om School at Sea te promoten, te laten schijnen. Een groot verantwoordelijkheid voor ons, de leerlingen, die we met veel plezier aannamen.
Pas na lunch begonnen de voorbereidingen. De gasten konden verschillende activiteiten gaan doen. In de mast klimmen, in het kluivernet klimmen, rondleidingen krijgen, en niet te vergeten: eten. De keukendienst zou bizar veel hapjes maken. Onze organisatoren moesten de rondleidingen voorbereiden. En de rest? Opruimen maar!
En toen waren ze er, de ambassadeurs. Alleen waren het niet zomaar een paar mensen. Leerlingen van de internationale school waren er ook. Vast ook wel andere soorten mensen, alleen kan ik hun niet in een bepaalde groep plaatsen. Ik ging de mast in. Ik zou dan degenen begeleiden die ook de mast inklommen. Bewonderde blikken kreeg ik toegeworpen voor iets dat ik zeer normaal vond en zeker helemaal niet bang voor was, klimmen in de mast. Al snel kwam een van de internationale leerlingen boven. Helemaal boven moest ik hem helpen om op het platform te komen. Wanneer hij er was, hadden we eventjes een praatje, en ging hij weer naar beneden. En zo ging het 2 uur lang door. Nadat ik vijf leerlingen heb begeleid, werd ik afgewisseld door Alexander. Gelukkig maar, want de tafel vol met hapjes aan de kant zag er heerlijk uit. Twee uur lang had ik er zicht op, en op de mensen die er onbeperkt eten konden halen. Ik kreeg ondertussen ook wel honger! Gelukkig was er wel nog wat over, mijn zorgen om dat het eten op zou zijn waren voor niks geweest. De rest van de avond was het heel gezellig. Ik had zelfs een watergevecht met Kika, India, Alexander en een Portugese internationale leerling.
Het was echt een leuke dag. De gasten waren heel aardig, er was goede muziek, en heerlijk eten! En wat ik later ervan nog hoorde, was het ook heel nuttig voor onze contacten met Cuba!
AMELIA