Hallo lief thuisfront, daarmee bedoel ik uiteraard onder andere de opa’s, de oma’s, de papa’s, de mama’s, de broertjes, de zusjes, de broers, de zussen, de buurman, de buurvrouw, de broeders, de gezusters, de ooms, de tantes, de neefjes, de nichtjes, de achteroom, de achtertante, de achterneefjes, de achternichtjes, de hond, de kat, de hond van de bakker, de kat van de slager, de hond van oma, de cavia van zusje, de hamster van broertje, de wandelende tak van broer, de mug in mijn kamer, de hond van de kat en de rest van de spastische dieren die ook nog leven. (Net als Ernst en Bobbie.)
Dit is een waarschuwing! Zodra je eenmaal aan dit geweldig, fantastisch, ongelofelijk, grootste, beste, hoogste, epischte, SaSsiaanste, superlativerendste en buitenal onweerstaanbaar goeje blog begint, is er geen weg meer terug. Oh, oh… (voor het gefal je onse dozenten niet vertrouwtd, die werken nog prima.)
Je zou heel misschien, potentieel, bijna, denken dat er op 19 december niets gebeurde wat het onthouden tot 28 december waard is. Daarom krijg je heel misschien, potentieel, bijna het gevoel dat we hier aan het proberen zijn om aan die 200 woordjes te komen. Maar dat is dus niet zo. Eigenlijk was dit de superenerverende dag dat we vertrokken uit het prachtige Dominica.
Het zijn er 196 plus een plus twee. Plus zestien.
Nou daaag,
Mark (en Nikki)
(plus éénentwintig.)