Op een dag vertelde Moor mij dat ze een keer een gedicht had gelezen over het laatste koekje. Je hebt een hele trommel koekjes, die je allemaal lekker op eet. Tot het moment dat er nog maar één koekje in de trommel zit. Van dat laatste koekje ga je extra genieten. Maar waarom kan je niet van alle koekjes zo genieten, zoals je van het laatste koekje geniet? En zo is het ook met het leven.
De laatste dagen komen eraan en opeens gaan wij van alle laatste keren extra genieten. Hadden we niet van de hele reis zo moeten genieten, zoals we nu extra genieten van het laatste stuk? Is het niet veel te vlug gegaan en is het nu opeens voorbij? Is het niet zo, dat wij nu het liefst terug zouden gaan, naar het begin toen we de hele reis nog voor ons hadden?
Ik in ieder geval wel.
NEELTJE