Op 20 maart ben ik met Martin en Merel naar het ziekenhuis gegaan. Op de eerste hulp werd bloed geprikt en nadat de dokter ook gevoeld had, was de conclusie: blindedarmontsteking. Ik heb mijn moeder gebeld: “Mam, ik ben opgenomen in het ziekenhuis, ik heb een blindedarmontsteking en word over een paar uur geopereerd.”
Tja, dan schrik je wel even als moeder. De operatie is helemaal goed verlopen en daarna werd ik in een kamer gelegd met ocean view, ja ja, het is echt waar. Na nog even naar huis gebeld te hebben, heb ik heel goed geslapen tijdens de eerste nacht op mijn kamer. Merel is de hele tijd bij me gebleven en is pas ’s ochtends weggegaan. Daarna heeft Mieke haar vervangen. ’s Middags kwamen de moeders van Júlia en Bart langs en is Emilia (mijn nieuwe zus voor de komende dagen) bij me gebleven om kennis te maken en me te vergezellen terwijl Mieke even weg was. De dag daarna werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en heb ik een paar nachten in Júlia’s huis geslapen. Iedereen ving me op en er werd heel goed voor me gezorgd. De eerste dagen kon ik heel slecht lopen, maar daarna ging het al wat beter. Ik werd the fast & furious genoemd! Ik heb veel groente en fruit kunnen eten en goed kunnen slapen, misschien wel voor het eerst weer in zes maanden.
Toen ik weer terugkwam op de boot was iedereen verrast en staakte school om mij een knuffel te geven. Heel lief allemaal. Ik maakte me wel een beetje zorgen over wanneer we weer op zee zouden zitten, maar alles valt reuze mee: we schommelen niet zo erg, ik lig nu in het onderste bed, er wordt rekening met mij te houden en ik kan rustig aan doen. Met de wachten zit ik in de stuurhut (zowaar met schoolwerk te doen) en is mijn enige taak: elk uur het logboek invullen. De stuurhut heeft grote ramen waardoor ik goed naar buiten kan kijken: alweer ocean view.
ROMY