Lief dagboek,
Wat me vannacht nu weer is overkomen…er waren wel dríe mensen die mij gezelschap kwamen houden. Ik lag heerlijk – echt overheerlijk – te slapen. Het was een uur of elf – gewoon in de avond – en ik kwam net in het goede gedeelte van mijn slaapcyclus terecht…FLASH! BOEM! “JENNIFER!” “He wat?” Brandalarm? Dacht ik slaapdronken. “JENNIFER! FEESTJE! STUURHUT! NU!” ‘Eh, bedankt voor de uitnodiging, maar ik slaap lekker. Is het gezellig?” “Ja! Je moet komen!” Terwijl ik langzaam weer in slaap val, hoor ik Mirte stampvoetend de trap oplopen naar het middendek terwijl ze “…nou ja…kinderachtig!” mompelt.
Even later – gok ik, want ik sliep alweer -, hoor ik een harde “PSSSSSST”. Pascal tikt me meerdere keren op mijn benen. “JENNIFER! STUURHUT!” Dit was het moment dat ik uit mijn hum raakte, ik had potverdorie toch al bedankt voor de uitnodiging? “Ja doei”, zei ik dan ook, “morgen weer een dag.” Met een “…nouuuu jaaaaa…” verlaat Pascal mijn kamer, maar niet voordat hij het licht AAN en de ventilator UIT zet. Is he trying to kill me?
Veel tijd om hier over na te denken had ik niet, want Mieke kwam me ook nog even verblijden. “Ik heb twee opdrachten Jennifer. Één is dat ik terug moet naar de stuurhut en twee, jij moet met me mee.” “Eh, oké, maar ik slaap zo lekker.” “Ja, maar, het is écht een leuk feestje!” “Geloof ik meteen.” “Volgens mij niet.” “Jawel, maar ik slaap…sliep…”. “Ja, maar, het is écht een leuk feestje!” “Uhu.” Terwijl ik alweer in slaap sukkel, hoor ik nog een laatste dreigement. “Wil jij eigenlijk nog salaris ontvangen?” Ik merk nog net dat Mieke – godzijdank- de ventilator weer aanzet en val weer in een fijne, warme en zweterige slaap.
Nu nog een mooie titel voor dit blogje…competentie: begrip voor je medemens of iets dergelijks…
JENNIFER