Het leven aan boord is anders dan thuis. Een ding wat mensen missen is snaaigoed. Op het stuk van IJmuiden naar Brixham kwam ik er al snel achter dat de medeleerlingen zelfs wanhopig werden en bereid waren om voor eten te betalen. Helaas was Engeland te duur en moest ik me stil houden, maar zodra ik in een goedkoper land zou aankomen zou ik mijn slag kunnen slaan.
Aangekomen op Tenerife kwam ik bij de Super Dino, een hele goedkope winkel met veel lekkers, dus ik sloeg mijn slag. Ik heb zeventien zakken chips, zes repen chocolade en zeven rollen koekjes gekocht. Dat zijn denk ik wel genoeg producten om te verkopen. Omdat ik monopolist ben in deze mini-economie kan ik door slim inspelen op vraag en aanbod een maximale winst realiseren. De investering was gemiddeld namelijk maar 0,66 euro per product. Vervolgens verkoop ik de chips voor vier euro per zak, koekjes voor drie euro per rol en chocolade voor vier euro per reep. Dat betekent een geweldige winst per product.
Nu, na twee weken, heb ik mijn investering terugverdiend en een winst van achttien euro gemaakt. Als kers op de taart heb ik nog steeds acht zakken chips, één reep chocolade en drie rollen koekjes over en nog genoeg tijd om deze ook nog te verkopen. Of ze lekker zelf op te eten, natuurlijk.
BEAU
PS: deze winstgevende monopolist mist ook zijn ouders best wel, hoor.