Stel je even voor… We zijn allemaal weer terug in Nederland en op een zwoele zomeravond zitten we met vrienden op een strand. De zee buldert zachtjes op de achtergrond en een kampvuur verlicht ieders gezicht met zijn warme oranje gloed. Sommige stelletjes zitten lekker knus bij elkaar en dan vraagt er iemand: “wie kent er nog een spannend verhaal?” Dan zal één van ons zeggen: “ik weet nog wel een verhaal over het hok van de docenten… Houd elkaar maar stevig vast, dan vertel ik over een woeste, stormachtige dag midden op de oceaan.”
“We waren met de drie dappersten van onze SaS-clan op een missie. Om onze dapperheid te bewijzen moesten we ons in het hol van de docenten begeven TERWIJL ZE SLIEPEN… Pampampaaaam.
We lieten ons natuurlijk niet kennen en begonnen aan deze spannende tocht. Ik liep voorop. Eerst slopen we langs de burcht van Mieke, waar Piet ook nog op de loer lag. Tien meter van tevoren stopte ons stille gefluister en gingen we over op absolute stilte. Met indiaanachtige handsignalen communiceerden we over de koers en onze tactiek. We kropen op onze tenen en vingertoppen over de drempel en lieten ons knoop voor knoop van het ruwe touw afglijden dat via het duistere trapgat het hol van de docenten binnenging. Zodra iemand iets beneden de twee of drie knopen was, slokte het duister die persoon volledig op. Toen de dapperen allen beneden waren, ging de gevaarlijke tocht verder.
Ze moesten nu echt op hun hoede zijn, want het eerste gevaar (de storage-ruimte) was aan de linkerhand. In de storage-ruimte kroelt het van de monstrueuze kakkerlakachtigen, die met hun glibberige poten en gehoornde pantsers over de muur kruipen. Dit waren tevens de huisdieren van Pascal en Pieter. Helaas struikelde één van de dapperen over een pak melk dat uit de storage-ruimte was gevallen en Pieter, koning van het lichte slapen, werd meteen wakker. Zijn ogen vlamden woedend toen hij overeind kwam uit zijn bed. “Pascal! Word wakker! Die mormels zijn ons hol binnengedrongen! Verberg snel alle coole dingen die ze niet mogen zien!” Toen werd Pascal ook wakker. Nu was de hel echt losgebroken. Pascal is namelijk een monster uit Tartarus als hij zijn koffie nog niet heeft gehad. Gelukkig waren de dapperen hierop voorbereid en we handelden dan ook snel. We hadden een pot koffie met slaapmiddel gezet en die aan onze riem gebonden. Terwijl twee dapperen Pascal vasthielden (terwijl deze zich woest los probeerde te rukken), propte de derde dappere de koffie in zijn strot en al snel werden Pascal en Pieter weer rustig. Pfieuw, dat hadden we overleefd.
Daarna moesten we langs het bed van Matthias, de slapende draak. Deze draak verzorgde onze dagelijkse maaltijd en hebben we dan ook rustig laten slapen.
De laatste hindernis was de hut van Jennifer en Mirte. Deze dames hadden een vreselijk ochtendhumeur, ook al zag hun kamer er nog zo gezellig uit met tekeningen, foto’s en kaarten. Mirte was een sfinx en Jennifer was een harpij, maar wel een mooie. We maakten koprollen en duiksalto’s om de laserstralen te ontwijken die uit de ogen van mirte de sfinx kwamen. De sfinx kon met haar ogen open slapen, dus we zaten met zijn allen in grote onzekerheid. Maar Jennifer werd niet wakker en die twee zijn telepathisch gelinkt, dus we konden weer opgelucht ademhalen.
Toen was de laatste hindernis overwonnen en waren we uiteindelijk bij ons einddoel: de deur van Martin’s kamer. Achter deze deur lag alle rijkdom die we ons maar voor konden stellen: Milka, Mars, Snickers en nog veel meer eten. We raakten de deur aan en hadden hiermee onze dapperheid bewezen. De terugtocht verliep naar onze blijdschap zonder problemen. Misschien straalden we een aura uit van dapperheid.
AMBER
(PS: Jennifer, Mirte, Pascal, Pieter, Pascal, Matthias, Piet en Mieke zijn superaardig en bijna dit hele verhaal is uit de duim gezogen. Ik hoop dat jullie hebben genoten.)