Dat ik op een gave school zit wist ik al. Maar dat ik ook echt gave docenten heb, dat is nu wel echt gebleken.
Voordat ik aan boord kan gaan bij de Regina Maris, heb ik de hulp van mijn docenten hard nodig. Omdat ik aan boord al mijn gewone schoolwerk moet doen zodat ik gewoon over kan naar vwo 5, ben ik de afgelopen twee weken druk bezig geweest met afspraken maken met docenten, PTA’s opzoeken, mailen, praktische opdrachten bespreken en nog meer dingen regelen. Ik was even bang dat sommige docenten moeilijk zouden gaan doen. Dat zou ik op zich ook wel snappen. Ik bedoel: ik ga iets heel gaafs doen en dus moeten mijn docenten me daar maar bij helpen. Het kost hen extra werk en levert hen niet iets op; alleen een dankbare leerlinge, maar dat is alles. Eigenlijk zijn alle docenten bereid me te helpen en twee hebben me zelfs gesponsord! Ik heb als dank een appeltaart voor ze gebakken.
Mijn economiedocent reageerde misschien wel het leukst: ‘’Hier heb je de planners. Er zijn geen extra projecten. Hoe doen we het met de toetsen?’’ De anderen docenten reageerden jaloers en vroegen me of School at Sea niet nog een docent Spaans of gym nodig had. Helaas voor hen niet. De docenten voor mijn schooljaar zijn al geselecteerd en zijn net als ik druk bezig met de laatste voorbereidingen.
Nu klinkt het allemaal nogal of alles heel goed gaat. Het geld lijkt zo geworven te zijn, iedereen reageert enthousiast, leraren helpen graag mee… Zo makkelijk was het een paar maanden lang niet. Ik was er al snel achter dat €20.370,- écht een gigantisch bedrag is. Omdat het grootste bedrag dat ik ooit heb moeten betalen rond de €300,- lag, had ik niet door hoe veel geld ik nodig heb. In het nieuws hebben ze het vaak over miljoenen en miljarden, mijn €20.370,- leek daar klein bij en moest dus met gemak te halen zijn. En gek hè, dat was dus niet zo.
Nog steeds enthousiast en zeker van mijn zaak bleef ik bedrijven bellen en dingen regelen. Maar toen de eerste paar mails onbeantwoord bleven en school steeds drukker en drukker werd, begon ik mijn enthousiasme langzamerhand te verliezen. Dat het derde jaar van het VWO het drukste is, daar ben ik inmiddels ook achter. Leraren hadden ons al gewaarschuwd, maar het werd drukker dan ik ooit kon inschatten. ’s Avonds na veel huiswerk maken was ik helemaal kapot. Uitrusten zat er voor mij dan niet bij want er was nog hockey, een site die af moest, bedrijven die gebeld moesten worden en mails die geschreven moesten worden.
Op een gegeven moment kreeg ik het wat rustiger op school en door de vakanties kon ik weer flink wat bijslapen. Maar ik bleef moe en energieloos. Na een bloedonderzoek bleek dat ik met de nasleep van de ziekte van Pfeiffer worstelde. Het vreemde was: ik was ontzettend blij met die uitslag. Ik wist waar mijn moeheid vandaan kwam. Voor mezelf had ik nu ook een goede reden om het even rustiger aan te doen.
De reden dat ik mijn droom nog steeds aan het achterna jagen ben en dat hij over drie weken echt uit gaat komen, zijn mijn familie en mijn vriendinnen. Mijn ouders en zusjes hielpen met dingen als ik ontzettend moe was en even het overzicht kwijt was. Mijn vriendinnen, vooral Vicky en Teea (ja, met twee e’s!), hadden vaak ver voordat ik het zelf doorhad, door dat ik moe was en even een pauze nodig had. Dan namen zij meer werk op zich (met bijvoorbeeld projecten voor school) en stonden altijd voor me klaar, wanneer ik ze ook nodig had.
Terwijl ik het rustiger aan deed, ging ik voor mezelf op een rijtje zetten waarom ik mee wil met School at Sea, ik was dat inmiddels een beetje kwijt. De eerste keer toen ik probeerde op te schrijven waarom ik mee wilde, kwam ik niet verder dan een, twee dingen en dat waren dan niet eens echt goede redenen.
In mei kwam het selectieweekend. En dat was gewéldig. Ik was gigantisch nerveus voor het weekend en vond het nog spannender dan bedrijven bellen, maar alle leerlingen die mee wilden gaan zijn echt leuke mensen en dat geldt ook voor de docenten, kapitein en projectleiders die aanwezig waren. We kregen veel vrijheid en hadden de grootste lol van de wereld tijdens het weekend. Ik heb in dat weekend veel geleerd over verschillende dingen maar vooral over mezelf. In één klap had ik mijn enthousiasme terug en ik schreef kantjes vol met tekst waarom ik mee wilde. Ik denk dat School at Sea een beetje een fictief iets voor me was geworden en omdat het nog zo ver weg was, was het best moeilijk om er al voor te werken. Maar na dat selectieweekend kreeg ik er weer vertrouwen in. Ik kon mijn boot uit de wind draaien en er weer met volle kracht tegenaan.
Merle