Vrijdag. Eindelijk. Officieel.
Over precies 76 dagen stap ik aan boord van de Regina Maris om een half jaar lang te zeilen, te leren en te beleven. Mee gaan met School at Sea. Bij het idee alleen al krijg ik vlinders in mijn buik.
Donderdag vanaf 10.00 uur zou er eigenlijk gebeld worden met de leerlingen die niet door waren en een mail gaan naar de mensen die geselecteerd zijn. We kregen daarbij ook te horen dat er maar één boot zou vertrekken in plaats van twee. Hierdoor moesten er veel meer mensen dan gedacht afvallen. Ik zat donderdag maar liefst al 9 minuten in een ondraaglijke spanning te hopen dat mijn telefoon niet zou gaan rinkelen toen er een mail kwam met het bericht dat het bellen uitgesteld zou worden.
Vrijdag zaten we dus allemaal aan onze mailbox gekluisterd. Refresh. Refresh. Refresh. Te kijken of er al een mail binnen was met alleen maar verdere informatie over wanneer er gebeld zou worden. Toen deze mail om half 1 eindelijk kwam, stond er dat we vanaf 1 uur het verlossende woord konden verwachten. Ik ging die dag naar een vriendin om te zwemmen en op de fiets erheen kreeg ik bij elk kleine geluidje van mijn telefoon een hartaanval. De hele middag ben ik gewoon wezen zwemmen, zeilen en zonnen. Tussendoor af en toe even kijken of ik geen gemiste oproepen had en geen mailtjes. Om half drie ging mijn telefoon. “Hallo? met Sija?” “Hallo! Is het gelukt met de camera?” *haaaah* “Gelukkig u bent het” Het bleek een sponsor van een camera te zijn… Nog nooit zo bang geweest om een telefoon op te nemen.
Maar gelukkig. Om half vijf ontvingen we een mail. ‘Gefeliciteerd! Jij bent geselecteerd voor deelname.’ Hoewel ik de mail zelf niet eens had gezien maar van mijn moeder hoorde dat ik door was, weerhield me dat er niet van om hysterisch te gaan springen.
Al mijn sponsors alvast heel erg bedankt voor jullie vertrouwen!!
Sija