“Het was altijd prachtig om te zien hoe gefocust iedereen was als we met de zeilen moesten werken. Op die momenten waren we aan het zeilen op de meest pure manier. De harmonie die dan aanwezig was kan ik niet omschrijven, maar ik weet zeker dat het er voor een buitenstaander uitzag alsof we het al honderd keer geoefend hadden.

Als ik het zo omschrijf klinkt het misschien heel vredig en rustig, maar dat was het eigenlijk nooit als we in een manoeuvre zaten. In tegendeel zelfs, er werden dingen door elkaar geschreeuwd, aanwijzingen en opdrachten. Lijnen raakten vaak genoeg in de knoop of de zeilen zaten vast. Soms stonden we zelf aan de verkeerde lijn te trekken, of deden we het tegenovergestelde van wat we moesten doen. Maar op de een of andere manier leek dat altijd oké te zijn. Op een zeilschip kan je nooit bepalen hoe de dingen gaan, je kan er alleen maar op inspelen, en ik denk dat de groep juist daar heel goed in was. Ondanks de chaos gefocust de taken doen. Ondanks een tegenslag doorgaan. Ondanks een foutje gewoon de draad oppakken. En dat was knap.”

– Robin (2017-2018)

“Afgelopen nacht zagen we dolfijnen die door lichtgevende algen heen zwommen. Iedereen hing over de reling en kraamde de bijzonderste spreuken uit.

Iedereen hing over de reling en kraamde de bijzonderste spreuken uit. Het is lastig om te beschrijven hoe dit eruit zag. Je kan het niet filmen, je moet het meemaken, daar komt het eigenlijk op neer!

Het leek het meest op een Harry Potter “patronus” – de lichtgevende gedaanten die tovenaars beschermen. Het was een hele mooie toevoeging aan de derde dag van de scheepsovername. De dolfijn schreef een ‘s’, voor ons stond dat voor School at Sea 2018/2019. Het was een memorabel moment!”

– Jonna (2018-2019)

“Aan boord is er altijd wel iemand om even mee te kletsen, een spelletje te doen, mee te nemen voor het rondje-dek tijdens de wacht of om je aan te moedigen als je er een beetje doorheen zit. Je bent zo intensief met elkaar dat de anderen echt als familie beginnen te voelen. Wanneer we elkaar nu zien kun je meteen verder praten en een paar spreek ik echt dagelijks.

Met heel warme gevoelens kijk ik terug op de ontzettend mooie reis. Van het moment dat we allemaal een beetje gespannen aan boord stapten, tot de allerlaatste knuffel op de aankomstdag. Zes maanden lang vol mooie momenten en leerzame puntjes waar ik elke dag profijt van heb. In het drukke leven thuis verlang ik ook best vaak terug naar een typische nachtwacht. Vier uur lang niets anders dan gesprekjes met wachtgenootjes, af en toe aan het roer, een zeil weghalen of hijsen en een zwarte sterrenhemel met ontelbaar veel lichtpuntjes.

Zes maanden klinkt lang, maar het is écht allemaal zo voorbij.”

– Marit (2021-2022)