“Ik heb het gevoel dat School at Sea mij antwoord heeft gegeven op vragen die ik voor SaS niet kon beantwoorden

Dit is iets waar ik enorm blij mee ben en ik denk dat dit hetgeen is wat School at Sea zo’n mooi programma maakt. Je ziet niet alleen een groot deel van de wereld en leert over het zeilen, andere culturen en zelfstandig te zijn maar je leert ook veel over jezelf. Je komt jezelf tegen met dingen waarvan je niet eens wist dat je het lastig vond en je leert jezelf te begrijpen in je gedachten en gevoelens. Dat is iets wat ik heel kostbaar vind en wat mij een grote voorsprong geeft op veel andere leeftijdsgenoten. Iets wat niet veel andere programma’s je kunnen geven en iets wat School at Sea uniek maakt.

Bedankt.

– Indy (2023-2024)

“Zwevend boven het water zag ik Dominica steeds dichterbij komen. Na 28 dagen op zee kwamen we, terwijl we in de eerste scheepsovername zaten, aan in de baai van Portsmouth, Dominica. Met een mede-SaS’er was ik in de mast een zeil aan het inpakken. Zij was stuurman en ik machinist tijdens deze scheepsovername. Wat een bijzonder moment om na dagen alleen maar zee aan te komen op dit Caribische eiland.

Dit is maar één van de bijzondere momenten van mijn School at Sea. De hele reis was zo’n fantastische ervaring. De bestemmingen, het zeilen en de manier van leven met elkaar. En dan de scheepsovernames, waarbij je een paar dagen een functie aan boord vervult. Met elkaar namen we dan alle taken van de bemanning op ons. Daarvoor moest je echt solliciteren en motiveren waarom je een bepaalde functie wilde en waarom je dacht dat je geschikt was. Als je door het schip liep zag je dat iedereen lekker bezig was met zijn/haar functie. We werkten echt samen en waren één groot team. Het was heel mooi om dit mee te maken. Elke keer als ik eraan terugdenk dat we tijdens de laatste scheepsovername gewoon door het Engelse kanaal zijn gevaren met al dat verkeer, komt er een gevoel van trots naar boven. Dat we dat als 15 tot 17-jarigen hebben kunnen doen vind ik echt supergaaf.

Door écht dingen te doen en veel verantwoordelijkheid maar vooral ook vertrouwen te krijgen, hebben we écht aan onze kwaliteiten kunnen werken en veel kunnen leren. Het was echt een unieke ervaring.

– Esmee (2022-2023)

“Aan boord is er altijd wel iemand om even mee te kletsen, een spelletje te doen, mee te nemen voor het rondje-dek tijdens de wacht of om je aan te moedigen als je er een beetje doorheen zit. Je bent zo intensief met elkaar dat de anderen echt als familie beginnen te voelen. Wanneer we elkaar nu zien kun je meteen verder praten en een paar spreek ik echt dagelijks.

Met heel warme gevoelens kijk ik terug op de ontzettend mooie reis. Van het moment dat we allemaal een beetje gespannen aan boord stapten, tot de allerlaatste knuffel op de aankomstdag. Zes maanden lang vol mooie momenten en leerzame puntjes waar ik elke dag profijt van heb. In het drukke leven thuis verlang ik ook best vaak terug naar een typische nachtwacht. Vier uur lang niets anders dan gesprekjes met wachtgenootjes, af en toe aan het roer, een zeil weghalen of hijsen en een zwarte sterrenhemel met ontelbaar veel lichtpuntjes.

Zes maanden klinkt lang, maar het is écht allemaal zo voorbij.”

– Marit (2021-2022)

“Afgelopen nacht zagen we dolfijnen die door lichtgevende algen heen zwommen. Iedereen hing over de reling en kraamde de bijzonderste spreuken uit.

Iedereen hing over de reling en kraamde de bijzonderste spreuken uit. Het is lastig om te beschrijven hoe dit eruit zag. Je kan het niet filmen, je moet het meemaken, daar komt het eigenlijk op neer!

Het leek het meest op een Harry Potter “patronus” – de lichtgevende gedaanten die tovenaars beschermen. Het was een hele mooie toevoeging aan de derde dag van de scheepsovername. De dolfijn schreef een ‘s’, voor ons stond dat voor School at Sea 2018/2019. Het was een memorabel moment!”

– Jonna (2018-2019)

“Het was altijd prachtig om te zien hoe gefocust iedereen was als we met de zeilen moesten werken. Op die momenten waren we aan het zeilen op de meest pure manier. De harmonie die dan aanwezig was kan ik niet omschrijven, maar ik weet zeker dat het er voor een buitenstaander uitzag alsof we het al honderd keer geoefend hadden.

Als ik het zo omschrijf klinkt het misschien heel vredig en rustig, maar dat was het eigenlijk nooit als we in een manoeuvre zaten. In tegendeel zelfs, er werden dingen door elkaar geschreeuwd, aanwijzingen en opdrachten. Lijnen raakten vaak genoeg in de knoop of de zeilen zaten vast. Soms stonden we zelf aan de verkeerde lijn te trekken, of deden we het tegenovergestelde van wat we moesten doen. Maar op de een of andere manier leek dat altijd oké te zijn. Op een zeilschip kan je nooit bepalen hoe de dingen gaan, je kan er alleen maar op inspelen, en ik denk dat de groep juist daar heel goed in was. Ondanks de chaos gefocust de taken doen. Ondanks een tegenslag doorgaan. Ondanks een foutje gewoon de draad oppakken. En dat was knap.”

– Robin (2017-2018)