Dit is het 100e blogje! Er zijn 100 blogjes geschreven, wat betekent dat we 100 dagen aan boord zijn!
Wat is er al veel gebeurd en wat hebben we veel meegemaakt deze laatste drie maanden, die werkelijk als drie jaar voelen. De 100e dag van mijn SAS avontuur was tijdens de eigen reis.
In Panama heb je een speciaal soort mensen, volgens mij komen ze overal ter wereld wel voor. Ze zijn erg vol van zichzelf, ze blijven in leven door interessant te zijn. Dat is hun kern van leven namelijk. Ik spreek hier nu zo over de homo americanus backpackerus. Deze soort weet altijd alles het beste. Een voorbeeld: in Boquete (door hen uitgesproken als Boqethay, probeer het zo nichterig mogelijk te zeggen dan kom je er wel) kwam ik in een hostel wat veel te duur was voor ons budget. De man vroeg ons 14$. Aangezien wij hiervoor elke nacht hadden weten te overnachten voor de som van 5$ per persoon, vond ik dit bullshit. Ook wist deze homo americanus backpackerus ons te vertellen dat hij nog noooit in Panama voor 5$ had weten te overnachten, en dat in Boqethay zij de goedkoopste waren. Wij hebben afscheid genomen met het voornemen dit soort mensen niet meer tegen te komen. We gingen op zoek naar een ander hostel. We vonden een hostel die 5$ per persoon kostte. Eat that (dit blogje wordt gecensureerd op ongepast taalgebruik), homo americanus backpackerus. Toen we de stad ingingen om te eten, zijn we even langs zijn hostel gelopen om ons succes te melden. Het wezen was verbaasd. Ook zei hij met zijn albekende stem: ‘’Great job guys, hope you have a great stay around Boqethay’’.
P.S. de betreffende homo americanus backpackerus was niet de hostel eigenaar maar een willekeurige bloedzuiger die daar werkte voor onderdak.
JOOST