Zoals de avond voorafgaande aan deze dag besloten was, zijn wij deze dag gaan paardrijden. Het eerste waar ik aan denk bij paardrijden, zijn glimmende paarden, uit omver gelopen grond bestaande veldjes, die ene keer dat ik als kind – op die paar keren op kermis na – op de krachtige rug van zo’n beest gezeten heb en (natuurlijk, zou ik bijna zeggen) typische paardenmeisjes.
Die ene keer als kind ben ik volgens mij heel even in draf gegaan. Verder heb ik toen weinig spectaculaire dingen beleefd, maar wat wil je, als jongetje van 8 jaar oud. Daar zag het dit keer weer naar uit: tot aan de pauze heb ik het niet voor elkaar gekregen om in galop te rijden. Vooraf had ik niet eens verwacht dat in galop gaan überhaupt toegestaan zou worden. Toen onze gids aan de deur kwam, leek het alsof er iemand uit het Wilde Westen van the Good, the Bad and the Ugly aangebeld had en dat gaf enigszins hoop. Zijn leren hoed, stoere jasje, spijkerbroek en leren laarzen met ‘sporen’ op zijn hakken (dat zijn sporen, toch? Ik mis Google soms best wel).
Het was wel echt prachtig om te zien. Carolina en Marit reden ver vooruit, galopperend. Ik zag ze op een prairie-achtige omgeving de bocht om vliegen, alsof de stofwolken ze achtervolgden. Dat beeld maakte het dat ik nog liever echt in galop zou gaan. We gingen eerst naar een droge waterval, waar we even gezwommen hebben. Daarna gingen we terug naar een restaurant, waar we die ochtend ook al pauze hadden gehad. Dit maal ging ik alleen geen pauze nemen, maar op andere paarden proberen om in galop te rijden. Met succes. Ik ruilde met het paard van Iris omdat zij een wild paard had en daar vanaf wilde: precies wat ik nodig had.
Bijna de hele terugweg heb ik in galop gereden, en het voelde machtig mooi. Ik kan niet zeggen dat ik op de kermis geen plezier beleefd had aan vier maal een straat op en neer lopen op een oude knol, maar toch kan ik wel zeggen dat dit veel leuker was. Als u ooit de kans krijgt om in een land als Cuba paard te gaan rijden, dan raad ik u het sterk aan. Het was namelijk écht leuk.
Verder is Trinidad ook een stad waar ik graag terugkom: ik vond het zelfs leuker dan Havana. Maar het verhaal over de stad, is voor een andere keer.
WOUTER
PS: Van Pim moet ik expliciet niet noemen dat het paardrijden niet voor iedereen zo’n feest was als voor mij. Hij was namelijk op een paard gezet dat nog trager was dan een trekschuit.