Net na de lunch kwamen de hoge woorden er dan toch uit: ‘Scheepsovername 2 is officieel begonnen.’ In tegenstelling tot de vorige scheepsovername zouden we deze keer niet ergens aankomen, maar gingen we vertrekken. Het begon hierdoor allemaal wat anders dan de vorige keer. We werden namelijk eerst met de bijboot, die totaal in de stijl van de scheepsovername werd gevaren door een mede-SaS’er, naar de kant gebracht om uit te klaren.
Na heel ongemakkelijk weer voor de camera van de douane te hebben gezeten werden de lijkenvangers opgehangen, de trap binnengehaald en Toby* extra goed vastgezet. We haalden het anker op en kozen het ruime sop. De eerste wacht was extreem rustig terwijl onze stuurlieden en kapitein ons door de bochtige rivier de baai uit voeren. De rust was echter van korte duur: ‘Ehh, hebben jullie die roeiboten gezien?’, vroeg ik op een gegeven moment toch maar aan mijn stuurman. Voor ons waren kleine roeibootjes op hun dooie gemak de rivier aan het oversteken terwijl wij met onze 50 meter schip kwamen aanzetten. Met veel kunde stuurde onze scheepsovername-bemanning langs de bootjes. We draaiden een laatste bocht naar links, waarna de zee zich voor ons opende. De tocht weg uit de Cariben was nu dan toch echt begonnen.
Kjelle
*Toby, ons plastic-onderzoek sleepnet dat al een keer van het werkhok is afgevallen…