Zaterdag 15 april. Uitscheepdag voor School at Sea 2022-2023.
Rond half elf ’s ochtends halen we het anker op, nadat we de laatste avond in de buurt van Oudeschild (Texel) voor anker hebben gelegen. We varen naar Den Helder, waar familie en vrienden van de SaS’ers ons staan op te wachten. De Moormanbrug staat vol met zwaaiende mensen met spandoeken. Na zes maanden zijn we weer thuis. Sam legt rustig aan, terwijl de mensen op de kant én aan boord ongeduldig wachten tot ze elkaar in de armen kunnen vliegen. Dan gaat het poortje open, wordt de loopplank uitgelegd en rennen de SaS’ers één voor één van boord.
Na een tijdje komen sommige ouders een praatje maken. Ik moet van binnen een beetje glimlachen, want wederom is er één vraag die eruit springt. Deze keer is het, hoe kan het ook anders: “hoe was het?”, of variaties daarvan. Tsja, hoe geef je antwoord op die vraag? We hadden de SaS’ers al voor deze vraag gewaarschuwd, zodat ze alvast na konden denken over een antwoord, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf geen antwoord klaar had. Dus daar sta je dan: “Hoe was het?”
Euh, tsja, het was wel weer prima…? Als je voor de vijfde keer thuiskomt, is het toch allemaal net even wat minder speciaal.
Dat neemt niet weg dat we dit jaar wel echt weer een bijzondere, mooie, leuke, fantastische reis gehad hebben, met mooi zeilweer, prachtige bestemmingen en een leuke, unieke en enthousiaste groep mensen aan boord. In mijn blogje van dag 1, zes maanden geleden, schreef ik al dat er elk School at Sea-jaar weer genoeg nieuwe hoogtepuntjes zijn om het ook voor mij voor de vijfde keer leuk te houden. Dat is dit jaar zeker uitgekomen, en dan heb ik het niet over dingen als “de aankomst op Dominica” of “de eigen reizen”, hoewel dat natuurlijk ook wel heel erg gaaf is om (weer) te mogen doen. Nee, het gaat dan over relatief “kleine” gebeurtenissen tijdens de reis van 182 dagen:
- Het redden van een zeeschildpad midden op zee (echt een persoonlijk hoogtepunt);
- Dolfijnen die ’s nachts door de zeevonk zwemmen, waardoor de film Moana voor je ogen tot leven komt;
- Een keukendienst van de scheepsovername die een enorm indrukwekkend menu op tafel zet, van zelfgemaakte gnocchi en hamburgers tot de meest verse sashimi die ik ooit gegeten heb;
- De enorme koningsmakreel die we gevangen hebben;
- Een mid-Atlantic high-tea;
- Dat de hele groep zich collectief inzet om een puzzel zonder plaatje en met raar gevormde stukjes te leggen (de zwarte en zilveren Krypt puzzels van Ravensburger, zoek maar op) en dat je dan de volgende ochtend hoort dat SaS’ers tot 03:00 uur zijn opgebleven om stukje voor stukje te proberen tot het past;
- Dat we heel veel data over plastic op zee voor The Ocean Cleanup-project verzameld hebben;
- Alle unieke inside jokes die de groep in zes maanden opbouwt, maar die thuis niemand snapt;
- En ga zo maar door…
Bovenal ben ik vooral heel blij en dankbaar dat we eindelijk, EINDELIJK, weer een reis hebben kunnen maken zoals School at Sea bedoeld is. Voor het eerst sinds de uitbraak van de eerste coronagolf in maart 2020 konden wij gewoon weer met de Thalassa gaan en staan waar we wilden, zonder zelftests, zonder quarantaine, zonder beperkingen. Aankomen, inklaren en lekker op excursie, zoals het hoort. Het is een cliché, maar die vrijheid ga je pas waarderen als het er niet meer is.
Lieve SaS’ers, ik wil jullie bedanken voor de mooie reis die we samen hebben gemaakt. Dankzij jullie heb ik mij ook deze keer weer prima vermaakt. Zonder SaS’ers is er geen SaS. Ik hoop dat ik jullie leven niet al te zuur heb gemaakt met mijn gezeur over toetsen en schoolwerk…
Zo, nu weer even verder met uitpakken…
Sander
Onderwijscoördinator aan boord