De laatste etappe is aangebroken, de laatste zeemijlen moeten gezeild worden, de laatste toetsen moeten gepland en gemaakt worden. De laatste vaardigheden geleerd, voordat we thuis zijn.
Vanaf Bermuda wordt de groep voorbereid op thuis komen. Na zes maanden aan boord betekent thuis komen je ouders weer ziet en je vrienden van thuis weer omarmen, maar de jaren ervaring die wij nu hebben als organisatie laten zien dat thuis komen ook voelt als vertrekken. Na twee uur thuis wil je weer aan boord zijn. Na een nacht in je eigen bed, verlang je naar die volle kamer, zonder privacy, met je kleren ergens in een bak of op het einde van je bed.
Tussen Bermuda en de Azoren begint het met kleine stappen. Vragen tijdens de wacht of je al bedacht hebt wat je wilt eten als je thuis bent. Wie wil je meteen zien? Denk je dat je een feestje wilt geven, of wil je alleen je ouders en broers en zussen zien? Maar na de Azoren maken we iets duidelijker dat ze zich voor moeten bereiden op een rare periode thuis. Mentorgesprekken, gesprekken met de kapitein en de projectleider en natuurlijk die echt eerlijke gesprekken tijdens de wacht. Straks ben je thuis. Een hele ervaring rijker. Zo veel geleerd, zo veel gedaan en toch ook je school nog vol gehouden. Hoe doe je dat als je thuis bent?
Giuilia (een van onze Duitse deelnemers) uit School at Sea jaar 2016/2017 beschrijft het mooi
Wat is familie? Of misschien beter, wanneer worden mensen jouw familie? Daar heb ik de afgelopen paar dagen over na gedacht en ik weet het antwoord nog niet echt. Ik heb op deze fantastische reis fantastische mensen leren kennen en fantastische nieuwe vrienden gemaakt.
Ik had in het begin van de reis nooit gedacht dat deze reis zo leuk, mooi en perfect zou worden. Ik ben zo gelukkig met hoe het hier nu is en ik ben blij dat ik deze reis met deze mensen, met mijn vrienden mocht maken.
En ik denk dat ik wel kan zeggen, en dat van iedereen hier, dat dit onze tweede familie is geworden met mama Pascal en papa Sam als onze ouders.
Het zijn nog ongeveer twee weken en dan mogen jullie, lieve ouders en familie, ons een knuffel geven en terug mee naar huis nemen en onze verhalen en berichten luisteren en met ons daar over lachen of huilen en met ons al de vele foto’s bekijken die op de hele reis gemaakt zijn. Ik heb nog geen idee hoe het is om weer thuis te zijn en ook al heb ik er heel veel zin in, toch ga ik alles en iedereen hier heel erg missen. Ik kan het niet geloven, dat onze reis nu bijna ten einde is, dat dit de zes maanden waren, waar ik heel lang van gedroomd had. Ik weet nog hoe blij wij allemaal in IJmuiden waren om op deze reis te gaan en hoe wij over alle plekken hadden nagedacht, naar waar wij naar toe gingen varen. Het lijkt voor mij nu een hele lange tijd geleden, niet maar zes maanden! Het is nu allemaal zo normaal, alles heeft zijn eigen ritme gekregen, alles heeft zijn eigen tijd! En deze tijd samen is nu bijna ten einde!
Maar de herinnering en de vele leuke momenten de wij hebben beleefd blijven voor altijd! Alles wat wij de afgelopen zes maanden hebben beleefd, gezien en geleerd, heeft ons een beetje veranderd en ons zelfstandiger gemaakt. En daar ben ik heel blij om!
Dank jullie wel, voor de beste tijd vaan mijn leven, voor al dat wat ik met en van jullie leren mocht (ook de Nederlandse taal) en voor al de leuke, mooie en soms ook verdrietige momenten die ik met jullie mocht beleven en die ik nooit zal vergeten. Ik ben blij dat ik jullie mocht leren kennen en ik kan mij geen betere familie wensen dan jullie!
En hoe toepasselijk is de beschrijving van een stille dag aan boord van Pascal als docent in School at Sea jaar 2015/2016
“Wat kijk je?”
“The Passion”
“Gaan wij die ook kijken?”
“Nee, de tv is kapot”
“Oh… Waarom kijk je the Passion?”
“Omdat het Goede Vrijdag is”
“Wat is dat ook weer?”
“De dag na Witte Donderdag”Voor diverse leerlingen bevat de voorgaande conversatie diverse klokjes met onvindbare klepeltjes. Nu zijn er wel vaker dingen aan boord die onvindbaar of simpelweg misplaatst zijn, dus eens kijken of we hier ook een belletje kunnen doen rinkelen.
“En wat wat Goede Vrijdag ook weer? Wat wordt er dan herdacht?”
“Iets met Jezus… Ow, dan zijn we vrij! Geen school!”Wat een schril contrast met onze Duitse collega’s van de Thor Heyerdahl, die achter ons liggen en op zondag hun Eerste Paasdag beginnen met een stukje uit het evangelie van Lucas.
“Nee, Goede Vrijdag is geen officiële vrije dag”
Vervolgens raak je aan de praat over wat het dan wel is dat herdacht wordt. Over Jezus, de radicale vernieuwer in het jodendom, die de ultieme prijs betaalde voor zijn idealen. Op Witte Donderdag, tijdens het Laatste Avondmaal verraden door een van zijn naasten, ontkend door een ander. Op Goede Vrijdag aan het kruis genageld en gestorven. Verdwenen en herinnerd, verdwenen en vergeten… Mijn gedachten dwalen af naar de afgelopen maanden en de komende weken. Met het einde van de reis in zicht vraag je je af: wat blijft ze bij, wat blijft mij bij, wat raakt in de vergetelheid? Wat voor eeuwig leek te duren blijkt nu ook eindig, ingehaald door de realiteit van de naderende thuiskomst. Wat nemen we mee, wat borgen we en wat koesteren we voor de toekomst, wat lieten we achter tijdens de reis?
Aan het einde van de middag vertrekken de leerlingen voor een overnachting bij gastgezinnen, gewoon in een huis, in een gewoon bed, terwijl de bemanning aan boord blijft. ’s Avonds kijk ik met Bouke een film in de salon. Nadat de laatste noten van Jesus Christ Superstar zijn weggeëbd valt op hoe stil het is op het schip. De wijzers van de klok geven half elf aan.
“Hoe lang zijn ze al weg?”
“Sinds vijf uur, dus dat is… al best wel lang…”Naarmate IJmuiden dichterbij komt, lijken dit soort momenten steeds vaker voor te komen. Steeds vaker betrap ik mezelf dan op de vraag wat op termijn blijft hangen: de passie van de afgelopen maanden of de stilte die erop volgt?
PASCAL (docent)
