School at Sea vaart al sinds het begin een route die via de Azoren naar “huis” leidt. Ieder jaar, tijdens ons verblijf op het prachtige Faial, leren we meer mensen kennen. In 2014/2015 werden we gevraagd of we met het schip een middagje op zee mee zouden kunnen kijken naar de zeilwedstrijden van de jeugdcompetitie van Europa! En van het een kwam het ander. In 2015/2016 voeren het eerst twee Portugese leerlingen mee.
Bart en Júlia spraken Engels en werden aan boord gekoppeld aan leerlingen die de eerste weken vertalingen deden naar het Engels, wanneer er uitleg in het Nederlands gegeven werd. Maar al snel leerde zij Nederlands. Júlia sprak het aan het einde van School at Sea bijna foutloos. Een behoorlijke uitdaging als je dagelijkse school (in het Portugees) ook gewoon door gaat!
In totaal zijn er al meer dan tien niet-Nederlandstalige jongeren mee geweest met School at Sea. Voor hen die uit een land kwamen dat op de route lag was het een soms een vreemd soort thuis komen!
Benjamin beschrijft het feest voor Bart en Júlia in 2015:
We komen bijna aan het einde van onze tijd op de Azoren… ahwww… Het was echt supergaaf hier en we hebben superleuke activiteiten gedaan. We konden al deze leuke dingen doen op de Azoren door drie dingen:
- We zijn gewoon een leuke groep
- De Azoren zijn leuk
- Bart en Júlia zijn bij ons aan boord
Zoals jullie waarschijnlijk allemaal wel weten hebben we de eer twee kinderen van de Azoren mee op reis te nemen: Bart en Júlia. Bij aankomst zijn we gefilmd door een filmploeg voor de Portugese tv. Op de kade werden we ontvangen door een grote menigte: fans van Bart en Júlia. De dagen daarna hebben de ouders van Bart en Júlia van alles voor ons geregeld. We hebben walvissen gespot, een uitwisseling gehad met de school van Bart en Júlia, we hebben in kleine groepjes overnacht bij alle vrienden van Bart en Júlia (waar we super verwend zijn), we hebben in kleine zeilbootjes gezeild (weer eens wat anders dan die 48 meter boot) en we waren uitgenodigd voor een diner met alle fans van Bart en Júlia met daarna nog een gaaf feest!
Al met al wat het dus een geweldige tijd op de Azoren en dat hebben we te danken aan Bart en Júlia en hun ouders!
Super bedankt!!!
BENJAMIN
In 2016/2017 voer er ook een leerling uit Brazilië mee. Helaas hebben we de thuishaven van Ellen niet aangedaan, maar wel van de drie deelnemers van de Azoren in datzelfde jaar. Dit is haar verhaal:
It was also today that Kika, Carolina, Nikki, Marit and Alexander finished our amazing painting in the harbor, from School At Sea, 2016-2017. They did a very, very nice job. When they called everybody to look at the painting, we were asked to take a picture with our School At Sea jackets, with the whole group. Everybody was admiring the painting, that has the names of everyone that was part of this amazing year, along with a beautiful painting of the ship and, also, from the Whale that we gave to Sam on his birthday, as it’s always with us during our Watches. The painting represents very well the group and how incredible those five months have been. I felt very nostalgic, looking at the names and thinking about all those people that made me the person I am now. But, suddenly, Carolina’s dog stepped in the painting, that was not yet dry from the painting process, and we all started screaming “NOOOO…”. The dog looked so confused, and we were all laughing. But nothing happened to the painting!
It was very touching to see Carolina, Jorge and Emília hugging their families goodbye. Not only because I love all of them very much, and was happy because they got to see the people they love the most again before spending two weeks at sea; but also because I looked at them, I saw the tears in their eyes, and saw they were happy and sad at the same time, and I knew that in less than three weeks, me and everybody on board is going to feel the same: we will be extremely happy to see our families again, and extremely sad because those amazing six months are over.
When the ship was going to leave the harbor, somebody rang the bell. I was cleaning the dishes with kitchen duty, but we all stopped to support our loved Portuguese friends, when they were saying goodbye. And at some point, I looked at my friends on board. And I could tell, they all felt like crying. Because they knew. I knew. Everybody knew: this was the beginning of the end.
All I could think about this day was how much I love the life full of adventure I have now. And how amazing it is to learn something new and exciting every single day. And how beautiful the sunsets are when we are at sea. And how much I love my roommates. And that I should probably take a seasick pill as soon as possible.
Ellen
