Natuurlijk is dit een spannend stuk, die driehoek tussen de Amerikaanse kust / de Bahama’s, Puerto Rico en het zuidwesten van Bermuda… Het is een stuk oceaan dat is vernoemd naar het eiland waarnaar wij onderweg zijn en heeft een flinke reputatie. We moeten door dit gebied varen om op onze bestemming te komen. Echter is het vaak gunstiger om eerst wat meer naar het noorden te varen en daar de juiste wind naar Bermuda op te zoeken, waardoor wij maar kort in de fictieve driehoek zitten. Buiten aan dek zie je er weinig van, maar de verhalen in de blogjes zijn ieder jaar weer prachtig!
Eind februari 2020 was er een storm op komst, en in combinatie met de Bermudadriehoek schreef Pia het volgende.
“Niemand komt meer buiten!“
Dat waren de woorden van onze stuurman toen hij de eetzaal binnenliep. We mochten nergens meer komen, vertelde hij. Niet op het achterdek, niet op het middendek, niet op het bovendek en al helemaal niet nabij de stuurhut. De mensen die wacht hadden en de crew waren de enige mensen die naar buiten mochten.
Al deze maatregelen werden genomen, omdat het weer zó heftig was. De golven waren reusachtig, er kwamen veel buien langs en de wind vloog ons rond de oren. Deze weersomstandigheden merkten we niet alleen buiten, maar ook binnen verliep alles niet zo vlotjes. Avondeten als je continu ook tien meter stijgt en daalt, is een hele klus. Omdat ik mijn broodjes snel op had, liep ik naar boven. Daar verbaasde ik me! Alles was dicht! De ramen, de deuren en zelfs de waterdichte deur zaten dicht. Dat hadden we in onze hele SaS-geschiedenis nog nooit meegemaakt. Hierdoor merkte je dat er bij een paar mensen toch wel lichte paniek ontstond. En ik kan je zeggen, ik voelde zelf ook wel lichte spanning, want ik bedoel, een storm in de Bermudadriehoek is niet niks, toch?
Pia
In 2018 schreef Selma de slechte verbinding van het internet er aan toe:
Vanochtend werd ik wakker met de gedachte: het wordt maar eens tijd om mijn dekbed te gaan gebruiken. Vanwege de kou had ik namelijk niet heel erg fijn geslapen. Bij het ontbijt zag ik dat ik niet de enige was die al last had van de kou. Iedereen liep namelijk weer rond in truien en thermokleding. Het weer was gewoon in twee dagen van tropisch naar koud gegaan. Ondanks de kou en het nogal wiebelende schip lukte het mij en anderen wel om goed aan school te werken. In het gebied waar we nu zitten en er is geen WIFI, dus ook geen sailmail! Misschien komt dat wel doordat we in de Bermudadriehoek zitten… Die avond na school was ik erg moe, dus besloot ik vroeg naar bed te gaan, mét mijn lekkere warme dekbed.
Selma
