Curaçao, wat was je kort maar krachtig!
Na vijf dagen onszelf weer op een echt stukje Nederland te hebben bevonden, was het weer tijd om verder zeil te zetten richting Panama. Nog snel werden de laatste dingen geregeld: drinkwater laden, netten ophangen, alles zeevast zetten en een face-check van de immigratiedienst. Daarna was het toch echt tijd om te gaan; de trossen werden losgegooid en vol enthousiasme stonden we met z’n allen aan de reling naar iedereen te zwaaien. Daar gingen we dan door de pontjesbrug, we waren officieel vertrokken.
Ik had wacht tijdens het vertrek, wat inhield dat mijn wacht de zeilen kon gaan zetten. Gelukkig kunnen we ondertussen bijna alle lijnen gelijk vinden en verliep alles erg soepel. We waren nog geen vijftien minuten onderweg en onze vriendjes, dolfijnen, kwamen al om ons heen zwemmen.
Het blijft nog steeds zo leuk om dolfijnen te zien en ze waren deze keer ook weer echt in een grote groep rondom het schip wat het extra leuk maakte. De rest van de dag heb ik heerlijk genoten van het feit dat we weer op zee waren en dat er geen muggen meer zijn, die mij kunnen steken.
Hilde