[et_pb_section fb_built=”1″ admin_label=”section” _builder_version=”3.22″][et_pb_row admin_label=”row” _builder_version=”3.25″ background_size=”initial” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.25″ custom_padding=”|||” custom_padding__hover=”|||”][et_pb_text admin_label=”Text” _builder_version=”3.27.4″ background_size=”initial” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat”]
Inmiddels is het een jaar geleden dat de laatste dag van School at Sea inging. Na alle dingen die we samen hadden beleefd kwam het moment waarvan we ons al maanden hadden afgevraagd hoe het zou zijn, akelig dichtbij.
En toen: we werden één voor één opgehaald volgens een geheel corona-proof rooster. Hoewel we eigenlijk door maximaal twee personen opgehaald mochten worden, zat mijn hele gezin met zijn vijven in de auto toen ik instapte. Twee werelden die tot dan toe zo verschillend en zo gescheiden waren gebleven, smolten nu ineens samen. In tegenstelling tot de verhalen die ik van oud-SaS’ers had gehoord, voelde ik me toen (nog) niet verdrietig. Het was vooral onwerkelijk om mijn familie weer te zien, maar natuurlijk ook heel fijn.
Toen ik thuiskwam was het leuk om te zien hoe alles zo hetzelfde was gebleven, maar voor mij zo anders leek. Ik vond alle muren en ruimtes heel groot en wit! Ons huis is toch iets ruimer ingericht dan de mooie, knusse Thalassa.
De eerste weken thuis vielen mij niet heel zwaar. De online lessen waren laagdrempelig en ik merkte dat ik, op een paar vakken na, (bijna) niets hoefde in te halen. Maar bij de namen van klasgenoten die ik tijdens deze online lessen op het scherm zag staan, moest ik soms even twee keer nadenken voor ik weer wist wie het ook alweer was…
Na een week of twee maakte mijn vrolijkheid plaats voor de keiharde realisatie dat dat waar ik jaren naar uit had gekeken, nu voorbij was. Soms vroeg ik me zelfs even af of ik het niet helemaal gedroomd had (en dat heb ik nog steeds wel eens). Gelukkig kon ik op zulke momenten mijn mede-SaS’ers een appje sturen zodat ik wist dat ik niet alleen was. Afspreken ging alleen wat moeilijker: Naast alle coronamaatregelen woon ik in een van de meest afgelegen uithoeken van Nederland, namelijk Noord-Groningen. Bovendien werd het toen iedereen afgeraden om met het openbaar vervoer te reizen tenzij het strikt noodzakelijk was. Dat vond ik natuurlijk heel jammer, maar ik bleef mezelf voorhouden: het is niet anders.
Nu, een jaar later, hebben we helaas nog steeds geen volledige reünie gehad. Ik hoop dat dat zo snel mogelijk veilig kan, en dat we toch nog met zijn allen op deze bijzondere reis kunnen terugkijken.
Lisabeth
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]