Thierry beschrijft zijn SaS ervaringen

16-03-2021 | 2020 - 2021 (virtueel)

De oceaan is een prachtige plek om na te denken. Oceanen aan tijd, stilte, eenzaamheid en prachtige zonsondergangen en nachten, zetten aan tot filosofische gedachten. Van Bermuda naar de Azoren is een deel van de reis, waar de groep begint na te denken over weer thuis zijn. De terug reis is begonnen. Hoe is het om straks weer thuis te slapen. Alleen in een kamer. Op de fiets naar school en s avonds of in het weekend naar je sport vereniging. Zonder al die bijzondere mensen die je hebt leren kennen.

Thierry beschrijft zijn ervaring (in twee delen) over hoe het was aan boord, wat zijn “eye openers” zijn geweest en in deel twee beschrijft hij waarom School at Sea hem heeft gebracht bij wat hij nu doet. Maar eerst zijn prachtig beschreven ervaring van weg dromen op een grote oceaan.


Ik weet nog goed hoe de maanden voordat ik als 16-jarige jongen aan boord stapte bij School at Sea zijn verlopen. Het waren de laatste weken van mijn derde jaar VWO. Ik, toen nog 15, ben opgegroeid met een ontzettend avontuurlijke moeder. Zij deinsde er niet voor terug om in haar eentje sprongen in het diepe te wagen wat resulteerde in ontzettend gave reisverhalen waar ik als tiener alleen nog maar over kon dromen. Het werd mij dan ook met de paplepel ingegoten om niet bang te zijn voor het onbekende en ervaringen op te doen waar ik dacht gelukkig van te worden. Toen merkte ik al dat er een bepaalde rusteloosheid binnen in mij zat en ik wist (nog) niet hoe ik dit gevoel verzadigd kreeg.

Tijdens een Nederlandse les, waar ik net zo weinig interesse voor had als voor de meeste andere vakken op school, had meneer Pont nog een laatste dingetje voordat wij onze spullen konden pakken en de les konden verlaten: hij deelde aan iedere leerling een kleine flyer uit waarop ‘School at Sea’ stond. De meeste leerlingen hadden deze al verkreukeld nog voor ze bij de deur van het klaslokaal stonden maar een stemmetje diep in mij vond dat ik dit toch eerst verder moest uitzoeken voordat ik de flyer aan de vergetelheid zou verliezen. Toen wist ik het nog niet maar meneer Pont had op dat moment, tijdens zijn les Nederlands, mij het ticket gegeven voor een van de meest memorabele en bepalende avonturen van mijn leven.

 

De maanden die volgden heb ik als ontzettend spannend ervaren omdat het nog helemaal niet vast stond of het mij überhaupt ging lukken om deel te nemen. Een reis als deze moet namelijk bekostigd worden. Aangezien ik van huis uit maar een fractie van het gehele bedrag mee kon krijgen en ik op mijn 15e nog niet echt een spaarrekening had, werd er van mij verwacht sponsoring te zoeken. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan… Hoewel ik na veel afwijzingen toch nog een mooi bedrag bij elkaar wist te sprokkelen, was de werkelijkheid dat dit toch nog niet genoeg was. Voor mij is het er uiteindelijk dus op uitgedraaid het overige deel door middel van een lening te bekostigen (thanks mam, die krijg je nog terug van me). Hoewel het proces dus niet zonder slag of stoot is verlopen is het al met al wel gelukt om mij aan boord bij School at Sea te krijgen en het avontuur, dat op de flyer tijdens mijn les Nederlands nog slechts tot mijn verbeelding sprak, te verwezenlijken.

 

Over de reis zelf en wat wij (SaS leerlingen) gedaan hebben ga ik heel erg kort zijn: het was fantastisch. We hebben vulkanen beklommen, jungles getrotseerd, plekken bezocht die je normaal alleen maar op posters ziet en kennis gemaakt met verschillende culturele werelden. Waar ik wel dieper op in wil gaan is wat de zes maanden bij School at Sea mij allemaal gebracht hebben en waar ik mij acht jaar later bevind.

Het halve jaar aan boord heeft de persoonlijke ontwikkeling die een adolescent op zijn weg naar jongvolwassenheid doormaakt met een sneltreinvaart versneld. Wanneer je met een grote groep mensen een lange tijd op een beperkte ruimte met elkaar ‘opgescheept’ zit leer je de anderen, maar vooral ook jezelf, op een unieke manier kennen. Daar waar veel leeftijdsgenoten zichzelf nog de vraag aan het stellen waren: ‘wie ben ik als individu?’ had ik daar al een antwoord op en kon ik op het moment dat ik van boord ging mezelf direct vol goede moed storten op alle volgende vragen die opkwamen in het proces naar volwassenheid. Ook de trainingen in zelfreflectie en teambuilding hebben mij belangrijke lessen geleerd waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds gebruik van maak. Gedurende het halve jaar aan boord leerde ik ook een aantal dingen in de praktijk. Denk aan bijvoorbeeld hoeveel emmers een persoon in staat is te vullen met zijn maaginhoud wanneer het schip begint de schommelen op zee. Of dat je altijd naar de locals moet luisteren wanneer je je in het buitenland bevindt. Zo heb ik in een eigenwijze bui bij de indianen in Panama leguanenhuid gegeten ondanks dat de indianen moeder van het hutje waarin ik verbleef mij dit afraadde. Het smaakte een beetje naar kippenhuid, maar dan wat rubberachtig, en dat was genoeg motivatie voor mij om naar mijn maag te luisteren in plaats van naar mijn gezonde verstand. Wat volgde waren een paar dagen waarin ik nogal ziek ben geweest en waarbij mijn indianen moeder al biddend aan mijn bed heeft gezeten terwijl ik genoot van de waanbeelden die een hoge koorts met zich teweeg bracht. Helaas heeft dit ertoe geleid dat ik niet mee kon met de locals om te zien hoe zij op kaaimannen jaagden, maar nu heb ik wel een reden om in de toekomst weer eens terug te reizen naar deze toffe plek.

 

Maar de ervaring waar ik het liefst aan terugdenk, die het meeste impact heeft gemaakt op mij, was tijdens de zeilende oversteek van de Atlantische Oceaan. Tijdens mijn nachtwacht van 12 tot 4 keek ik omhoog naar de hemel. Er was geen wolkje aan de lucht te bekennen en ik werd overweldigd door een visueel schouwspel bestaande uit een ontelbaar aantal sterren, de witte contouren van de Melkweg, en hier en daar kleuren die onmogelijk te spotten zijn in onze door licht vervuilde westerse wereld. Pas toen heb ik voor het eerst echte schoonheid mogen aanschouwen in zijn puurste vorm. Het enige geluid op de achtergrond was de wind die ons kleine schip over deze onbegrensde oceaan voort blies en de stille golven die langzaam hun grip verloren op onze romp bij ieder zetje waarmee de elementen ons van achteren voortstuwden. Nooit heb ik mij zo klein gevoeld en tegelijkertijd ook zo groot. Het enige waar ik deze adembenemende situatie mee heb kunnen vergelijken was het gevoel dat ik mij in een glazen bol bevond. In het midden van deze bol zat dan ons mini schip, onze eigen wereld. De rusteloosheid waar ik het eerder over had werd toen pas voor het eerst verzadigd en hoewel ik nooit eerder zoveel innerlijke rust heb weten te vinden heeft dit tegelijkertijd een honger naar meer aangewakkerd. Er lag een immens grote wereld aan mijn voeten boordevol opzienbarende pracht en onbeschrijfelijke ervaringen. Ik wist toen pas echt hoe het voelt om te leven…..

(VRIJDAG DEEL TWEE!!)