Tijdens de weken in Panama gebeurt er superveel. Van schooldagen tot excursiedagen en van de ultieme survival op een onbewoond eiland tot de eerste ‘eigen reis’.
Het overleven op een onbewoond eiland is de ultieme droom voor iedere tiener. Toch?! Beetje kokosnoten openbreken, drinken uit de ene helft en de andere helft opeten. Zelf een visje vangen en boven een zelfgemaakt vuurtje roosteren. Wat wil je nog meer?!
Vandaag was het eindelijk zover: de survival! Met volgepropte backpacks werden we met de bijboot weggebracht naar het eiland. Het eiland was een paradijs: wit zand, blauw water, palmbomen en heel veel kokosnoten! Nadat iedereen een plekje had gevonden voor zijn hangmat, begonnen de meesten met het maken van een overkapping om spullen droog te houden. Er werd vuur gemaakt waardoor we broodjes konden bakken. Het eiland was niet helemaal onbewoond; er woonden ook een paar indianen. Bij hen hebben we een traditioneel armbandje met verschillende kleuren kraaltjes gemaakt.
De rest van de middag werd er veel gezwommen en gesnorkeld. Het water was echt heel mooi! Ook hadden we een sup en visnetten waarmee gevist werd. De eerste dag is er geen vis gevangen dus aten we rijst met bonen en maïs. Na een topdag ging iedereen lekker onder de palmbomen in zijn hangmat slapen.
Lianne
Maar dan na twee dagen op het eiland willen de meesten toch wel graag terug…
Vanochtend werden we wakker gemaakt door Sam en Jelle. ‘goodmorning Brazilian lady!, goodmorning Azoran lady!’. Ik wist het al, het was nu mijn beurt; ‘goodmorning monkey!’.
Na een vreselijke nacht slapen (want persoonlijk vind ik hangmatten niet zo geweldig slapen) was ik blij dat ik eindelijk kon opstaan.
We zouden vanochtend weggaan. En de meesten waren hier wel blij mee, we waren wel klaar met dit survival gedoe (ookal was het niet 100% survivallen). Na het gebrek aan slaap en eten –het eten was hier echt een groot probleem, gewoon niet genoeg- was iedereen helemaal uitgeput en zwak. We waren dan ook nogal blij dat we weer terug konden naar het luxe van de Regina Maris. Nou ja, luxe…
Voordat we weggingen moesten we het hele kamp afbreken. De zelfgemaakte hut waar ik met Ellen en Emília in lag –gemaakt van palmbladeren en touw- moesten we helaas dus ook afbreken. Alle moeite die we erin hebben gestoken… *zucht*. Wat dit wel betekende, was het grootste vuur dat ik in mijn hele leven heb gezien. Alle gebruikte palmbladeren samen, van alle zelfgemaakte hutten –en dat waren er veel- op een grote stapel en dan in de fik steken? Dat is niet zomaar een kampvuurtje, laten we zeggen, eerder een bosbrand.
Nadat alle algemene dingen in de bijboot waren gezet (touw, eten, kratten, enz.), ging ik met een paar anderen naar de boot. Hier moesten we alle gebruikte dingen schoonmaken, en een uur later zou de rest van de groep komen. Maar voor we gingen schoonmaken? Een boterham met hagelslag viel niet op de verkeerde plek. En dan weer er tegen aan! Het is grappig hoe je na twee dagen survivallen gelijk al de kleinste dingen kan appreciëren.Nadat iedereen aan boord was, en dat het dek ook weer begaanbaar was, ging de bel: we kregen de groepjes te horen voor de eigen reis. En dit zijn ze:
Groepje 1 met Jehanne: Kika, Iris, Thore, Alexander, Emília, Mark en Olivia
Groepje 2 met Madelon: Giulia, Maud, Koen, Wouter, Pim, Isa en Amelia
Groepje 3 met Thalitha: Guus, Lennard, Veerle, Jeroen, Lika, Simone en Carolina
Groepje 4 met Frank: Denise, Maurits, Gwen, Meike, Jorge en Sophie
Groepje 5 met Jurjen: Ellen, Ken, Thibault, Marit, Nikki en India
Sommigen blij, sommigen verdrietig. But that’s life.
We kregen ook meer informatie over de eigen reis, en waar we wel en niet mochten overnachten enz.Gelijk begonnen ookal de voorbereidingen. Er werd gevochten om de Lonely Planet, en mensen waren al aan het inpakken. Een gezonde spanning!
Amelia
En dan de ‘eigen reis’. Een hoogtepunt voor veel SaS’ers. Een week “vakantie”, weg van het schip, en met een kleine groep op pad, de cultuur proeven en het land ervaren!
Wat bij School at Sea ‘eigen reis’ genoemd wordt, is een reis van 7/8 dagen door Panama. De reis begint in Portobelo en eindigt in Bocas del Toro, maar hoe die reis verloopt…? De groep wordt opgedeeld in kleine groepen (min of meer willekeurig) en iedere groep krijgt een begeleider mee. Deze volwassene moet vooral een oogje in het zeil houden en de grenzen van wat mag en wat vooral niet mag in de gaten houden, maar mag zich niet verder niet mengen in de discussie over de plannen. De groep krijgt een budget mee, per persoon, voor eten, drinken, reizen en slapen.
Ook het beheer van het geld is geheel aan de groep. Krijgt ieder “zijn” eigen budget of wordt er een pot gemaakt? Wordt er minder geld uitgegeven aan reizen door te liften, dan heb je meer om uit te geven aan lekker eten of een mooie slaapplaats. Maar de groep moet altijd bij elkaar blijven… dus die auto waar je een lift van wilt krijgen, moet wel behoorlijk groot zijn!
Vandaag was het dan eindelijk zo ver, we gingen op eigen reis. In de ochtend hebben we allemaal het schip opgeruimd en de laatste dingen in onze backpacks gedaan. Ik zat in groep één dus wij vertrokken als eerste met de bijboot van het schip. Toen we aan land kwamen, hebben we eerst internetkaartjes gekocht en zijn we meteen in de bus richting Panama=Stad gestapt.
Na drie uur in de bus en een keer overstappen kwamen we aan in de hoofdstad. We hadden in de bus al een hotel geboekt dus een slaapplek voor de eerste avond was al geregeld. We namen de bus richting het hotel om daar onze spullen te droppen. Eenmaal in het hotel hebben we eerst even uitgerust. We hebben ook even gezwommen: er zat namelijk een zwembad bij ons hotel. In de namiddag zijn we de stad ingelopen om ergens iets te eten. Tijdens het eten hebben we plannen gemaakt voor de rest van de week en besproken wat we allemaal wilden doen. Na het eten zijn we nog even langs een supermarktje gegaan en daarna hebben we zelfs weer even gezwommen.
Het was een goed begin van de eigen reis.
Maura
De eigen reis gaat met vallen en weer opstaan! Want ook deze reizen zijn onderdeel van het School at Sea-curriculum ter ontwikkeling van de deelnemers. Persoonlijk leiderschap, omgaan met teleurstellingen en vooral veel samenwerken spelen een grote rol.
Ik liep een verdieping naar beneden om de deuren van het balkon open te gooien. Nee, ik heb het niet gedroomd gisteren, we zijn werkelijk in Panama op eigen reis. Het plan van die dag was om eerst het Panamakanaal te bezoeken, daarna te gaan shoppen en dan ’s avonds een nachtbus te pakken of nog een nachtje in de hoofdstad te blijven. Na het ontbijt pakten we snel onze spullen en voor ik het wist zat ik in de metro naar het hoofdstation. Vanuit daar pakten we de bus en iets voor 12:00 uur waren we bij het Panamakanaal. Of nee, we waren bij het museum van het Panamakanaal. Om het kanaal werkelijk te zien moest je betalen en, geloof me, als je op ons budget moet leven is dat niet mogelijk. We zouden echter geen SaS’ers zijn als we het niet hadden geprobeerd: Kunnen we geen korting krijgen zoals alle pelgrims? We zijn een grotere groep, kunnen we daarom voor een lagere prijs naar binnen? Mogen we niet heel even het kanaal zien om daarna weer verder te gaan? Je raadt het antwoord al: nee, nee en nog eens nee. Daar zaten we dan, voor het museum, een casinobroodje met jam te eten. Maar verslagen, nee dat waren we niet. We zeiden gewoon ‘jammer’ en toen gingen we weer door.
Lynn
