Virtueel is het schip dinsdag uit de haven van Brest vertrokken. Eerst met een lekker briesje en een behoorlijke golfslag, maar later zonder wind en met toch nog wel wat golven.. Even wennen kunnen we wel zeggen.
Het weerbericht bij vertrek liet twee lagedrukgebieden zien die vrij zuidelijk over zouden komen. Niet gunstig voor ons plan. Het plan zou zijn om de Baai van Biskaje over te zeilen en dan met de Portugese Noord (een heersende wind langs de Portugese kust) naar het zuiden te zeilen. Het plan moet dus veranderen.
Het huidige weerbericht laat echter zien dat de twee lagedrukgebieden gaan samenvoegen. Zonder te veel technische uitleg betekent dit een aantal dagen geen noordelijke wind. Wel komt de wind vanuit het zuiden… Precies waar wij heen willen.
Het eerste lagedrukgebied heeft vanmorgen haar kracht laten voelen en is gedurende de dag sterker geworden. Er ging steeds een zeiltje af. We zijn bijna ter hoogte van Finestere en onze koers is nu 240 graden. Hopelijk verandert het weerbericht nog een beetje, niets zo veranderlijk als het weer!
Tijdens SaS 2019/2020 beschreef Elsa haar ervaring op een dag dat zij alleen maar zee zagen!
Gisteren lag iedereen nog te kotsen over de reling, maar vandaag zie ik de beroerdste mensen weer vrolijk rondlopen. Het water is dan ook een stuk rustiger en we hebben vandaag zelfs de energie om aan school te gaan. Met zijn allen in de salon zitten waar de ramen beslaan, totdat we een natuurlijke verwarming hebben gecreëerd. Wat wil ik nog meer?
Vandaag werd ook weer wachtgelopen, van vier tot zeven naar boven, de stuurhut in. Om uren naar buiten te staren, naar hoe het schip zachtjes heen en weer wiegt op de golven. Hoe het 360 graden om me heen tot de horizon gevuld is met zee, oneindig veel zee, en de af en toe vervelende vissersboten die denken dat ze overal mogen vissen. Ik zie hoe de zon langzaam verdwijnt en alles donker wordt, zodat ik alleen nog lichtjes zie en moet gokken of het land of boot is. Op dat moment kijk ik naar boven en denk ik: wat wil ik nog meer, op een zeilschip, midden op zee, met een sterrenhemel boven me nog nooit zo helder?
Elsa
In 2018/2019 beschreef Jonna haar eerste week vol op zee als volgt:
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: van het mooie weer van gisteren is niks meer over. Ik werd uit mijn bed geslingerd en strompelde naar de wacht. Wonder boven wonder was het een erg leuke wacht. We konden genieten van een prachtige zonsopkomst en dolfijnen.
Binnen leek het echter op de schuine scène van ‘Alles Mag Op Zaterdag’. Vandaag ben ik mij bewust geworden van de ongemakken van een schuin schip. Tandenpoetsen bijvoorbeeld: na mijn wacht poets ik mijn tanden in de keuken omdat ik anders mijn hutgenoten wakker maak. Alleen stroomt je water niet weg omdat het putje aan de verkeerde kant zit. Maar ook de tafel dekken, water drinken, je bed in klimmen en traplopen vergt het een en ander aan doorzettingsvermogen en geduld.
Wat ook nog steeds gepaard gaat met wind, golven en deining zijn zeeziekte en vermoeidheid. Dus ik trek mijn doktersjas weer aan en zeeziektepillen, glaasjes water en wc-papiertjes zijn weer niet aan te slepen. Maar dat doen we met liefde hoor.
Jonna