De pap, tsja, wat moeten wij daarvan zeggen? Nieuw recept? Uhmmm, ja, prima idee, dan wordt de pap misschien wel ons lievelingsmaaltje. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben erg benieuwd of het magische recept gaat lukken… Buiten dat meesterplan van deze morgen, verliep de ochtend verder niet anders dan gewoonlijk.
Voor mij was het een lekker rustig schooldagje, totdat het zeeleven tot leven kwam. Geroep. Twee vreemde vissen in het water, is het tonijn? De vissen helpen je niet om aan school te blijven, zo bijzonder zijn ze. Ik sprintte meteen naar de reling. De twee vissen waren wel zeven decimeter (effe rekenen) lang. Beide hadden ze een glimmende, groene romp en felblauwe vinnen. De aanwezigheid van de twee vissen deed de vliegende visjes schrikken. Als een plaag van SaS’ers die net vrije tijd hadden gekregen, vlogen zij er zo snel mogelijk op af. De kok vertelde dat het maimai’s* waren. ‘Hoe noem je een maimai die in België woont? Antwoord: een amaimai”, aldus onze arts-matroos. Wat de kok nog meer vertelde was dat de prachtige kleur in één keer verdwijnt als je een mes in een maimai steekt. Mijn excuses aan de vegetariërs, maar ik ga zeker zo een vis proberen te vangen, want ik ben erg nieuwsgierig naar wat de kok mij heeft verteld. Dat is dan twee-in-één, want het is ook meteen een lekker hapje.
Deze middag was de biologiedocent ook helemaal gelukkig. Er was namelijk een vliegend visje aangespoeld op het dek. Ze begon meteen het visje te inspecteren om het dan als een soort museumstuk rond te leiden door het schip.
Deze avond sloten we af met een potje verstoppertje. Rennende kinderen terroriseerden de hele boot. De gekste verstopplekken werden gevonden. Soms denk ik: “wat is dit voor gekke, leuke boot?”
Slaap lekker.
Antoine
*Noot der redactie: de correcte naam van deze vissensoort is mahi mahi, of goudmakreel, maar daarmee valt de woordgrap in het water.